Vouwwagen
In Noorwegen heeft elke aanhanger een eigen kenteken. Dit is dus ook nodig voor onze vouwwagen, die meeverhuisd was in de verhuiswagen. We kunnen er niet helemaal achter komen welke dokumenten er nodig zijn om de vouwwagen hier te laten registreren. We hebben het Tollvesen (douane) gevraagd wat we moeten doen om de vouwwagen officieel in te voeren en een afspraak gemaakt met het Wegwezen (rijksdienst voor het wegverkeer). Helaas blijkt bij het Wegwezen dat we eerst de zaak moeten afhandelen met de douane en we hebben de papieren nog niet binnen. Bovendien moeten we een aankoopbewijs hebben. Tja, we kochten de vouwwagen via marktplaats, dus dat bewijs hebben we niet. Pech, zegt de ambtenaar van het Wegwezen, je kunt hem wel gestolen hebben. Tuurlijk... Gelukkig woont de marktplaatsmeneer nog op hetzelfde adres en is hij zo lief een briefje te ondertekenen waaruit blijkt dat wij de aanhanger inderdaad van hem hebben gekocht. Intussen hebben we ook bericht gekregen van de douane: de aanhanger wordt gezien als inboedel en we hoeven geen invoerrechten te betalen. Het lukt nu echter niet meer een afspraak bij het Wegwezen te maken vóór onze vakantie, dus dat wordt een reis met illegale vouwwagen. Want we gaan natuurlijk toch. Wegwezen!
Dinsdag 15 juli
Tegen de avond arriveert Miranda met haar gezin. Met 1 overnachting in Duitsland en 2 in Denemarken was de reis goed te doen, alhoewel het nog een hele rit was. De caravan wordt in de speeltuin aan de overkant geparkeerd, een prachtige privé-kampeerplek. We eten patat zónder frikadellen, kroketten of kaassouflés, maar mét worstjes en hamburgers, mayo en ketchup. Het lijkt alsof de kinderen elkaar gisteren nog gezien hebben, want er wordt direct druk gespeeld en bessen/frambozensoep gekookt in het tuinhuisje. Als ik later het bakje zie met ’soep’ inclusief op luis verdachte schepseltjes, verbaast het me dat niemand er lichtelijk onwel van geworden is. De nachten dat ze bij ons voor de deur kamperen, logeert er bij zowel Dennis als Lieke een nichtje. Robert kan niet stilzitten en monteert daarom de door Patrick aangeschafte parkeersensoren op onze auto.
Zaterdag 19 juli – Op vakantie
We gaan op weg naar de vakantiebestemming, camping Buøy in Dalen, Telemark. Even rijdt er een politiewagen achter ons; gelukkig merken zij het ontbrekende nummerbord niet op. Als Patrick op dit moment had geweten dat de autolichten één grote lichtshow opvoerden vanwege een ontbrekend kabeltje, had hij echt een hartverzakking gekregen. Het stortregent, maar na de geslaagde 12%- afdaling met haarspelbochten arriveren we veilig op de camping. Deze ligt prachtig, aan een groot meer en omringd door bergen waarvan verschillende watervallen zich neerstorten. Terwijl Robert zo lief is Patrick te helpen bij het opzetten van de tent, schuil ik met de kinders bij de buren in de caravan.
Elanden, bevers en forellen
Vanaf de camping kun je op elandsafari. Met eigen auto moet je ’s avonds een bepaalde route rijden en dan kun je de viervoeters niet missen. Met Robert, Miranda en de twee oudste meiden ga ik op weg. Het kaartje is wat onduidelijk, dus we rijden niet helemaal goed. Geluk bij een ongeluk, want plotseling doemt naast ons in een weiland een heuse eland op. We stoppen abrupt en leggen het dier vast op film- en fotocamera. Helaas rent hij verschrikt weg als ik het raampje open doe, maar hij is gespot. Dit was mijn eerste ’wilde’ eland, wie weet hoeveel er nog zullen volgen. De camping terugvinden heeft ook nog wat voeten in de aarde, en we belanden ietwat uit de richting bij het Telemarkkanaal. Hebben we dat ook weer gezien, zij het in het aardedonker. Gelukkig heeft Kim haar DS om de extra tijd te doden.
De camping is gelegen aan een rivier waarin Robert fanatiek begint te vissen. Vliegvissen, een recent aangenomen hobby. Na heel wat uurtjes geduld is het resultaat 2 kleine forelletjes. Dat verbaast mij nog want het water is kristalhelder en je zou zeggen dat je eventueel aanwezige vissen niet zou kunnen missen. Wel wordt er nu en dan een bever gesignaleerd. In een nabij gelegen meertje heeft hij echter meer succes. Patrick is geen liefhebber van de vissport, maar hij vergezelt Robert omdat hij toch de kneepjes van het vak wil leren om deze door te kunnen geven aan zijn zoons. Maar het geven van de genadeslag met de hamer is nog wat te veel gevraagd. Kan ik me iets bij voorstellen... Dennis weet inmiddels prima te vertellen dat je een levende vis beter niet kunt eten, maar dat hij eerst dood moet zijn en dan met een mes opengemaakt moet worden. En dan kun je hem eten.
Kindjes
Stefan tijgert met grote snelheid steeds de tent uit en stopt dan alles wat ie maar te pakken krijgt in z’n mond. Niet verwonderlijk dus dat zijn maagje nu en dan een hoopje retour stuurt. Misschien heeft dit er ook mee te maken dat hij ’s avonds en ’s nachts niet altijd even rustig slaapt. Resultaat is dat mijn geplande bordspel-avondjes onder het genot van een wijntje op 2 vingers te tellen zijn. De kinderen spelen maar wat graag in de rivier, Dennis en Lieke onder de veilige hoede van de grote nichten. Dennis wordt door Sabine volledig ingewijd in de geheimen van DE DS en de kinderen hebben de grootste lol tijdens een verkleedpartij, waarbij Dennis uiteraard geheel als meisje gekleed ten tonele verschijnt. Lieke is helemaal weg van nicht Tessa, zeker als deze een nachtje bij haar in de vouwwagen komt logeren én omdat Tessa dezelfde Mega Mindy-pyjama heeft.
Uitstapjes
Het weer is erg wisselvallig; hete, zonnige dagen maar soms ook veel regen. Gelukkig kunnen we er toch regelmatig op uit. We maken een erg mooie, lange wandeling, brengen een bezoek aan de waterkrachtcentrale die tijdens de oorlog bezet was door de Duitsers en bezichtigen de nabij gelegen kopermijnen.We krijgen een goede indruk van de provincie Telemark, schitterend!
Na afloop van de vakantie komen onze reisgenoten nog enkele nachten bij ons kamperen. Robert kan nog steeds niet stilzitten en maait het gras. Da’s erg lief! Tijdens de laatste logeernacht lukt het ons 4 kinderen in Dennis’ kamer te proppen. Want dat willen ze graag. Daarna wordt de terugreis ingezet en ga ik me voorbereiden op de volgende vakantie.
Vrijdag 30 juli - Lillehammer
Patrick’s werkgever bezit 3 hutten. Werknemers kunnen aangeven dat ze geïnteresseerd zijn in het huren van een hut (voor een vriendenprijs) en daarna vindt er een loting plaats. We waren blij verrast te horen dat er een lot op ons gevallen was. Onze tweede vakantieweek brengen we daarom door in een huisje (maar dat heet hier dus ’hut’) bij Lillehammer. De hut ligt op een heuvel met mooi uitzicht op een meer en is van alle gemakken voorzien (zoals wasmachine, vaatwasser, magnetron, tv). In één slaapkamer staat een stapelbed dat ik vaak in folders zie en speciaal ontworpen is voor in ’de hut’. Onder een tweepersoons- en boven een eenpersoonsbed. Dennis wil boven, en Lieke mag in het andere eenpersoonsbed. Stefan kan er in zijn campingbedje ook nog tussen, maar die verhuizen we de tweede nacht toch naar een ander kamertje. Da’s rustiger. En omdat Lieke ’s nachts steeds met een flinke bonk op de grond belandt, bouwen we de ruimte naast haar bed zodanig vol dat dit niet meer kan gebeuren. ’s Avonds krijgen we bezoek van een brutaal vosje, dat het gemunt heeft op onze schoenen. Dat vinden we niet goed, want de schoenen van Dennis en Lieke waren al per abuis in Skoppum achtergebleven en we willen nog wel íets aan schoeisel overhouden. Ook treffen we regelmatig een kudde schapen aan in de tuin terwijl we de koeien verderop horen ’bellen’. En even verderop zijn wat paardjes te vinden. We verblijven in een zeer geliefd skigebied waar ’s zomers volop gewandeld en gefietst wordt. Zo’n trekpleister voor actieve, eensgezinde mensen geeft een gebied een heel speciaal karakter. Voelt goed.
Birkebeiner – terug in de tijd
Begin 13e eeuw woedde er een burgeroorlog in Noorwegen. Eén van de partijen waren de birkebeiners, die zo arm waren dat ze slechts de schors van berkenbomen om hun benen droegen (birke=berk, bein=been). Birkebeiner koning Haakon was vermoord en zijn vrouw Inga sloeg met hun 1-jarig zoontje en wat beschermelingen op de vlucht naar Trondheim, omdat de tegenpartij het uiteraard gemunt had op deze mogelijk toekomstige koning. Bij Lillehammer brachten de vluchtelingen de kerst door, waarna de tocht werd voortgezet, dwars door de bergen omdat het te riskant was over de gangbare wegen te reizen. Het weer werd echter dusdanig slecht dat ze niet verder konden. Alleen de twee beste skiërs zetten de tocht voort, met het kindje. De vluchtelingen doorstonden vreselijke ontberingen maar overleefden de reis en het kindje Haakon Haakonsson groeide op tot een machtige koning die een eind maakte aan de burgeroorlog ....
De tocht die de twee mannen met het kindje maakte is legendarisch en kenmerkend voor de ’vastberadenheid van skiërs van elke leeftijd’. Ter nagedachtenis aan deze sage worden er elk jaar 3 wedstrijdtochten georganiseerd: Een skitocht van 54 km, een cross-country hardloopwedstrijd van 22 km en een wielerronde van 91 km. Een beetje sportfanaat gaat ervoor alle drie de tochten in 1 kalenderjaar te volbrengen en ook nog een goede gemiddelde tijd te scoren om de titel Superbirkebeiner te mogen dragen. Hoe bedoel je afzien? Beetje gek zijn ze wel die Noren,.... O ja, dan is er ook nog een speciale skitocht voor dames, ter ere van de gevluchte moeder. Omdat de sterke vrouw achter de succesvolle man zo vaak vergeten wordt.
Lilleputhammer
Na een bezoekje aan Lillehammer besluiten we naar een pretpark in de buurt te rijden, Lilleputhammer. Een schot in de roos. In dit park is de hoofdstraat van Lillehammer in het klein nagebouwd. In elk huisje is iets te zien en een aantal huisjes is ingericht met luie kinderstoelen en stapels en stapels en stapels kinderboeken. Van de Hardy’s tot Elias. Ik zou er wel een week willen doorbrengen om alle ’De Vijf’-boeken nog eens te lezen. Gelukkig is er ook een website waarop je boeken kunt bestellen. Die onthouden we!
Maar Dennis en Lieke genieten vooral van de achtbaan, het reuzenrad, de bootjes, autootjes, het treintje en zo’n paal waaraan je omhoog gaat om vervolgens met grote vaart weer neer te storten. Ik knijp ’m nogal, terwijl Lieke naast me zit te schateren van de lach. Alle attracties zijn uitermate geschikt voor 2-5 jarigen. En het leukste is dat het overal zo lekker rustig is. Het geplande bezoek aan een ander attractiepark, Hunderfossen, blazen we af omdat het zonde zou zijn deze minipret te overschaduwen. Hunderfossen is een van de grootste attractieparken van Noorwegen, met maar liefst 250.000 bezoekers per jaar. Even googelen wijst uit dat de Efteling meer dan 3 miljoen bezoekers per jaar trekt.
Omdat het tijdens de kampeervakantie wat regenachtig was en de kleine Stefan nogal
handenbindend, is deze tweede vakantie meer een relax-vakantie. Tussen beide vakanties door kregen we bezoek van een ex-collega die met zijn
gezin de vakantie in Noorwegen doorbracht. Zij lieten wat Nederlandse lekkernijen achter zoals koffieleutjes, ontbijtkoek en een heuse Hollandse kaas (de Noorse kaas smaakt werkelijk nergens naar). Hier hebben we in onze hut héérlijk van gesmuld! Verder bezoeken we openluchtmuseum Maihaugen waar heel wat Nederlandse bussen geparkeerd staan. Blijkbaar is dit het gebruikelijke uitstapje in Lillehammer.
Als ik zeg dat de vakantie voorbij is, is Dennis blij want hij mist zijn lego. De vakanties duren zo lang. Hij gaf echter niet bepaald de indruk dat hij zich verveelde. Gelukkig heeft hij nog een vierde week vrij voordat hij weer naar de Barnehage gaat. En dan gaan Lieke en Stefan ook. Ik ben benieuwd!
