De aardige buren vertellen ons dat zij geen sneeuwschuiver hebben, omdat zij de tractor van hun buren altijd gebruiken. Jammer, maar wel een leuke ontmoeting. Dus gaan we naar de rechterburen. Daar is alleen de zoon des huizes thuis, maar later belt zijn moeder aan en vertelt ons dat we hun sneeuwschuiver gewoon mogen pakken. En omdat ze ziet dat we met Stefan in een koud en leeg huis zitten, komt ze even later kaarsen brengen. Heel lief. We eten onze magnetronmaaltijd (gelukkig hebben we een zeer complete keuken tot onze beschikking) voor de open haard. Patrick gaat sneeuwschuiven, hetgeen voelt als een soort ontgroening. Daarna pakken we onze kampeermatjes en slaapzakken uit en kiezen Lieke’s toekomstige kamertje om te overnachten. Gezellig bij kaarslicht. Dat het lang koud blijft in huis komt omdat er overal vloerverwarming is en het duurt wat uurtjes voordat die alles verwarmd heeft.
Woensdag 21 januari
Patrick schuift nog wat sneeuw en gaat naar het gemeentehuis om zijn ’sofi-nummer’ aan te vragen. Dat heb je nodig om telefoon- en internetaansluiting te krijgen en ook voor de sociale verzekeringen, huisarts, tandarts, consultatiebureau etc. De aanvraag kan wat weken in beslag nemen, dus het is belangrijk dit zo snel mogelijk in gang te zetten. Helaas had hij naast de verblijfsvergunning (die gelukkig in de stapel post op ons lagen te wachten), ook de begeleidende brief nodig. En die had hij niet meegenomen. Maar goed, morgen weer een poging.
Om 11.30 uur zie ik twee mannen glibberen door de straat. Jawel, de verhuizers. Maar één van hen kijkt wat moeilijk en zegt dat ze niet met de wagen voor de deur kunnen komen omdat het te glad is. Dan moeten ze de spullen maar ergens opslaan en dan moeten we ’later’ maar kijken....Dat vinden wij niet zo’n leuk plan. Na wat overleggen besluiten ze de aanhanger af te koppelen en het dan te proberen. Dan kunnen ze later de bakken weer omwisselen. En gelukkig lukt het zo. De mannen sjouwen zich naar mijn idee een ongeluk, maar zij zeggen dat het prima gaat; het is hun werk...Me dunkt, wat een baan!! Regelmatig denk ik dat ze zo’n beetje alles wel moeten hebben uitgeladen, maar ze blijven maar met spullen komen. Pas om 19.30 uur zijn ze klaar en eten we samen een pizza. We hadden in Valkenburg al vreselijk veel spullen weggedaan, maar zowel de inpakkende verhuizers als deze mannen vinden dat we toch wel veel spullen heb
ben. Nou ja, ik neem me voor om wederom te gaan ruimen! Ooit heeft dit verhuisbedrijf mensen naar Noorwegen verhuisd en na 5 weken alweer terugverhuisd. Nou, wat er ook gebeurt, dat niet!! Als de mannen zijn vertrokken, hebben we een huis vol dozen, maar in ieder geval ook weer meubels. Da’s best luxe. Alleen het beddengoed kan ik zo snel niet vinden, dus we kruipen weliswaar op bed, maar wel weer in de slaapzakken.
De eerste dagen zijn we druk met uitpakken en gelukkig zien we het aantal dozen redelijk snel verminderen en de kasten voller raken. Op woensdagavond staat Armida met haar zoon voor de deur. Deze Friesin hadden we via via al leren kennen. Zij is getrouwd met een Noor en na jaren in Nederland te hebben gewoond, 1,5 jaar geleden met man, 2 kinderen, hond, kat en paard naar Skoppum verhuisd. Leuk haar te ontmoeten. Ze geeft aan dat we altijd bij haar terecht kunnen met vragen. We voelen ons erg welkom door de hartelijke ontvangst van de buren en Armida.
Als het canvas schilderij van Dennis en Lieke aan de muur hangt, mis ik ze ineens wel heel erg. Natuurlijk bellen we iedere dag naar Nederland, maar de kindjes hebben het zo druk met spelen dat ze niet veel tijd hebben om aan de telefoon te komen. Gelukkig komen ze nu snel! Als ze eerst maar veilig geland zijn, want er worden sneeuwstormen verwacht...
Vrijdag 23 januari - Kindjes en logés 
Gelukkig krijgen we op vrijdagmiddag al snel een sms dat het vliegtuig geland is en het hele stel in de trein naar Skoppum zit. Het stel bestaat uit pa, ma, zus Miranda met haar Tessa van 3 én natuurlijk onze Dennis en Lieke. Ze werden vanaf het vliegveld met een bus naar het treinstation gebracht. Een donkere, stille plek, waar ze zich ver buiten de bewoonde wereld waanden en waar je liever niet overvallen wilt worden door een sneeuwbui, want schuilen was er niet mogelijk. Toch kwam er volgens de planning een trein, en staan wij ze in Skoppum op te wachten. Heerlijk dat alles goed gegaan is! Ons gezinnetje is weer compleet.
In de week die volgt wordt er ontzettend veel gedaan: Ma en Miranda pakken de laatste dozen uit, verven de kamers van Dennis en Lieke en zorgen dat er overal gordijnen komen te hangen. We verkennen dus de bouwmarkt en het gekke is dat je daar niemand aantreft. In Nederland is het altijd ontzettend druk bij
Gamma en Karwei, maar hier is geen kip te zien. Wel lekker rustig. Gekleurde verf is hier niet te koop. Je laat het mengen en je kunt vervolgens kiezen uit 1, 3, of 10 liter. De bouwmarkt is trouwens erg prijzig, evenals het tuincentrum waar we aarde kopen om de tulpenbollen van tante Leny in te poten. Pa vermaakt deze week voornamelijk de kindjes en zal nog wel even spierpijn hebben van het sleetje-trekken. Maar naast het werken hebben we ook sneeuwpret en verkennen de omgeving een beetje, want da’s zeker ook belangrijk. En ma is gerustgesteld, want zij dacht dat we ergens op een afgelegen plekkie terecht zouden komen, maar dat valt alles mee!
Omdat ook de kindjes zich in persoon moeten melden, ga ik met pa en alle kinderen naar het gemeentehuis om onze fiscale nummers aan te vragen. We hadden gehoord dat het loket van 11.45-12.15 gesloten is vanwege lunchpauze, dus zijn we om 11.30 uur aanwezig. Helaas heeft de loketbeambte besloten vandaag iets eerder te gaan lunchen, dus moeten we wachten tot 12.05. We gaan zitten bij een tafeltje met lego (uiteraard), zodat de kindjes lekker bezig zijn. Om 12.00 uur zien we ineens wat mensen in de rij staan voor ’ons’ loket (effe niet opgelet..) en daarom moeten we toch nog een h
alf uur wachten totdat we aan de beurt zijn. Gelukkig had ik alles bij me en is de aanvraag verstuurd!
Patrick heeft deze week een tweedaags symposium in Bergen, dus ook daarom ben ik erg blij met de helpers uit Nederland. We hadden 2000 liter hout besteld, voor de open haard, en dat wordt natuurlijk geleverd als Patrick nét de deur uit is. Dus pa, Miranda en ik sjouwen de houtblokken naar het houtschuurtje en vegen de laag sneeuw van het dak, omdat het in het schuurtje nogal vochtig wordt... Ondertussen zit ma opgescheept met 4 niet al te vrolijke kindjes. Als troost komt er een meisje langs de deur om koekjes te verkopen en die smaken na de gedane arbeid extra lekker!
Vrijdag 30 januari - Jarig 
Ik wordt met gezang gewekt, want ik ben jarig! Er zijn zelfs nog kado’s en mooie tekeningen in de koffers gestopt, dus ik wordt verwend. En wie heeft op de ochtend van zijn 36e verjaardag zijn ouders nog zingend aan zijn bed staan!? Miranda heeft zelfs slingers en ballonnen meegebracht! Dit is de laatste dag voor onze logés en na de koffie met Hollandse appeltaart reizen we met de trein naar Tønsberg. Wat ons wel verbaast is dat we bij de ticketautomaat moeten aangeven hoe laat we de trein terug zullen nemen, omdat je op deze manier je plaatsen reserveert. Dat weet je toch haast nooit van tevoren? Volgens de conducteur is het echter geen probl
eem als we een andere trein terug nemen dan we aangeven. In een koud Tønsberg verkennen we de stad en na een dagje rondneuzen en lekkernijen nuttigen, keren we weer terug naar ons Skoppum. Patrick brengt de reizigers om 04.30 naar het vliegveld en gelukkig krijgen we later wederom bericht dat ze veilig thuisgekomen zijn.
Kinderdagverblijf
De aanmeldingsformulieren voor het kinderdagverblijf moeten hier vóór 1 februari bij de gemeente ingeleverd worden. Gelukkig hoorden wij dat net op tijd bij een toevallige ontmoeting in de supermarkt en doe ik de formulieren op donderdag 29 januari in de brievenbus van het gemeentehuis. Het is namelijk net na 16.00 uur en dan sluit het gemeentehuis. Dus kan ik ze niet persoonlijk afgeven. We gaan ook nog even bij het plaatselijke kinderdagverblijf langs voor wat informatie. We worden wederom hartelijk ontvangen. Het kinderdagverblijf wordt momenteel uitgebreid en vanaf de zomer zullen ze zeker plaats hebben voor onze 3 bloedjes. Tot die tijd zullen ze echter op een ander kinderdagverblijf in Horten geplaatst moeten worden. En later blijkt dat toch nogal een probleem te zijn, omdat alle 12 kinderdagverblijven helemaal vol zitten. Na enig aandringen belooft de mevrouw die de plaatsing verzorgt dat ze haar uiterste best zal doen om in ieder geval voor Dennis een plaatsje te zoeken. Dennis is 4 jaar en moet echt wat meer uitdaging hebben. En we vinden het erg belangrijk dat hij snel andere kindjes ontmoet en de taal een beetje leert. Als hij een half jaar thuis moet zitten, zou dat erg jammer zijn. Mevrouw Turid van de plaatsing begrijpt het gelukkig helemaal en gaat voor ons aan de slag. Duimen dus m
aar!. Maar hierdoor zal ik dus ook niet snel aan het werk kunnen. Nu is dat niet zo’n groot probleem, maar werken is wel de manier om snel het Noors onder te knie te krijgen. Nou ja, dan maar de taalcursus en veel soaps op tv kijken (als we eenmaal tv-aansluiting hebben...).
Woensdag 4 februari
De laatste weken voor ons vertrek ging onze wasmachine al steeds gekkere geluiden maken. In Noorwegen heeft hij het nog even volgehouden, maar al snel klonk het meer als een opstijgend vliegtuig. Toen het vliegtuig vervolgens leek neer te storten, ben ik maar gestopt met wassen. Dus zoeken we nu een monteur. Allereerst is het al erg moeilijk een telefoonboek te bemachtigen, mensen die we het vragen zeggen dat ze altijd op internet nummers opzoeken. Wij zijn hierin dus wat ouderwets, maar we hebben ook nog geen internet. Van de gemeente kregen we in ieder geval niets, ook geen gemeentegids of andere informatie die wellicht handig kan zijn voor nieuwe
inwoners. Uiteindelijk krijgen we een telefoonboek van de buren en ook een van een collega van Patrick. Nu hebben we er dus twee. Van de buren krijgen we een telefoonnummer van een monteur. En we zijn van harte welkom om bij hen een wasje te komen draaien. Patrick belt de monteur. Als hij heeft uitgelegd wat het probleem is, zegt de monteur dat het niet de moeite is hem langs te laten komen om dat de voorrijdkosten al 600 kronen zijn en aangezien de wasmachine al 10 jaar oud is, kunnen we beter een nieuwe kopen. Dit bericht zorgt er dus voor dat we een wasmachinewinkel gaan zoeken en die vinden we, wederom met hulp van P’s collega’s, in Tønsberg. Zo’n mega-store waar je alles van een electrische tandenborstel tot plasma-tv en dus ook wasmachine kunt kopen. We maken een keuze uit het enorme
assortiment. Wasmachine wordt op 9 februari geleverd. Het is vandaag de 4e, dus even niet knoeien dus en zuinig met de kleren doen! Nu wil het geval dat Stefans’ favoriete plek om een flinke luier vol te poepen midden in een winkel is, dus dat doet hij nu ook....Gelukkig houdt hij het dit keer binnen de randjes.
Zwager Ronald komt langs, op doorreis naar Hamar om het schaatsen bij te wonen. Hij heeft op ons verzoek een paar zakken tortellini meegebracht. Dat is natuurlijk niet het eerste waar je aan denkt als Nederlanders naar Noorwegen emigreren, maar het is toevall
ig wel het lievelingseten van Dennis. En in Noorwegen hebben we de goeie tortellini nog niet gevonden.
Verder is het even aanpassen. Zo zijn er maar weinig blikgroenten verkrijgbaar, en dan alleen kleine blikjes, er zijn geen blikken soep, veel minder snoep dan in Nederland, de honing is schrikbarend duur (en daar eten we veel van), er zijn geen Senseo-pads (omdat er geen Senseo-apparaten te koop zijn), geen zelfrijzend bakmeel, geen witte basterdsuiker, geen m&m’s. En zo nog wel meer dingen, maar zolang we nog voldoende hagelslag op voorraad hebben (en we hebben nog 13 pakken), hoor je mij niet klagen. En ik ga ook nog op zoek naar recepten voor ontbijtkoek en eierkoeken. Ik zocht van de week een recept voor poffertjes. Ik vond een paar recepten in mijn kookboeken, maar helaas luidde dat steeds: maak het beslag volgend de aanwijzing op de verpakking...dussss... Nou ja, het is me toch gelukt zelf een beslag samen te stellen en smakelijke poffertjes te bakken.
Sneeuw
We hebben ons huis nog niet zonder sneeuw gezien. En het blijft maar sneeuwen. Het ziet er prachtig uit en we zijn elke dag weer zo blij met ons uitzicht op de dennenbomen met besneeuwde takken. Dennis’ favoriete lied is momenteel ’O, Dennenboom’, dus dat komt goed tot zijn recht in deze omgeving. Tegenover ons huis is een speeltuintje. De wipkippen zijn de hele tijd al verborgen onder de sneeuw, van de schommels zie je alleen de touwen nog en zelfs de picknicktafel en bankjes zijn helemaal verdwenen. Dennis heeft met bakjes en schepjes in de sneeuw gespeeld. Al die attributen zijn eveneens verdwenen en hopelijk vinden we ze weer terug als het ooit gaat dooien. Als het goed is hebben we een zandbak in de tuin, en Dennis wil die wel graag zien. Nog even geduld... Dennis krijgt geen genoeg van de sneeuw. Dat is echt prachtig om te zien. Tijdens onze vorige trip naar Noorwegen hadden we in een opwelling voor Dennis en Lieke van die mooie sneeuwpakken gekocht. Nou, die worden dus dagelijks gebruikt. Heel functioneel, want ze krijgen het echt niet koud, en ook schattig om te zien. En voor gek lopen ze niet, want alle kinderen zijn op deze manier uitgedost. Dennis zegt ook steeds dat hij een echte stoere Noorse man is met dat mooie pak aan. De sneeuwschuiver komt soms wel 4 keer per dag langs en iedereen is constant bezig de oprit van het huis sneeuwvrij te maken. De meesten doen dit met de hand, met een soort grote schop, maar sommigen hebben een electrisch apparaat dat de sneeuw wegblaast (soort grasmaaier, maar dan anders..). Weer anderen doen het rigoreus met een tractor met een bak ervoor. Het houdt iedereen in ieder geval lekker bezig! Het is wel erg glad op de wegen. Nu had Patrick van zijn collega’s in Nederland kettingen voor onder de schoenen gekregen. Wellicht meer als grapje bedoeld, maar nu toch echt een uitkomst. Ik ben steeds zo bang om onderuit te gaan terwijl ik de kinderwagen duw. Ik zie kleine Steef al met een grote boog over mijn hoofd vliegen....Met de kettingen onder de schoenen is dat risico heel wat kleiner.
Woensdag 11 februari – ’Open’ Kinderdagverblijf
Er bestaat in Noorwegen een Open Kinderdagverblijf. Dit is een kinderdagverblijf waar ouders met kinderen naar toe kunnen om andere ouders en kindjes te ontmoeten. Dit wordt gesubsidieerd door de gemeente en is dus gratis. Vandaag nemen we een kijkje. We arriveren rond 12.00 uur als de laatste moeders met kinderen eigenlijk nèt weggaan. Er wordt namelijk rond 11.00 uur samen gezongen en dan gegeten. Daarna vertrekken de meesten omdat de kindjes dan thuis op bed worden gelegd. Desalniettemin is het verblijf tot 13.30 uur geopend en we zijn van harte welkom. Dennis en Lieke gaan spelen en wij knopen in ons beste Noors een gesprekje aan. Soms gaat dat niet helemaal lekker, want als ik probeer uit te leggen dat Patrick op de fiets naar zijn werk wil gaan, denkt de leidster dat ik het over verzekeringen heb...effe oefenen nog...Het kinderdagverblijf is gevestigd in een woning en is eenvoudig maar gezellig ingericht. De leidster, die de 4 dagen dat het kinderdagverblijf geopend is aanwezig is, legt uit dat je vanaf 09.00 uur welkom bent en er een maandprogramma is. Er wordt geknutseld, broodjes gebakken, iets met carnaval etc. Voor de koffie moet je 5 kronen betalen, dus dat zijn de kosten niet. We eten daar onze boterhammetjes en vertrekken weer, want onze twee kleinsten moeten ook nog even slapen. Er is in dit kinderdagverblijf een slaapgelegenheid voor de kinderen, maar het is in Noorwegen heel gebruikelijk dat kinderen tot -10 (!) graden buiten slapen, in de kinderwagen en weliswaar in een héle dikke slaapzak waarbij alleen het gezichtje te zien is. Dussss, we moeten niet kinderachtig doen met Stefan, want hier wordt je pas een echte vent van! In ieder geval zal ik zeker terugkomen op dit kinderdagverlijf, want het is een prima manier om het Noors een beetje op te pikken, voor mijzelf én Dennis en Lieke.
Donderdag 12 februari – Zwembad en skiën kijken
Vandaag gaan we naar Nøtterøy, want we hebben gelezen dat hier een zwembad met indoor-speelgebeuren is. Het speelgebeuren moet voor ons geopend worden, want er is verder niemand. Het is ook allemaal erg klein opgezet, vergeleken met de Nederlandse speelkastelen. Maar Lieke en Patrick vermaken zich prima, terwijl ik met Dennis zwem. Het is even lastig om vanuit de kleedruimte de ingang naar het zwembad te vinden, maar die blijkt tussen de douches verstopt te zijn. Je wordt namelijk vriendelijk verzocht je eerst goed te douchen, mèt sop, voordat je je in het zwembad begeeft. Daarna zoek ik in het zwembad nog naar het speelgedeelte voor kinderen, maar al snel wordt duidelijk dat ook het zwembad erg klein is. Dennis heeft het echter reuze naar zijn zin, want aan een glijbaan en een bubbelgedeelte heeft ie eigenlijk al genoeg. Na het zwemmen moet je je na het douchen eerst goed afdrogen en dan pas de kleedruimte inlopen. Nou ja, dat had ik effe niet goed gedaan, want onze handdoekjes lagen in het kluisje in de kleedruimte. Volgende keer zal ik het volgens de regels doen.
Om 18.00 uur is er in Skoppum een skiwedstrijd voor kinderen. Dat ziet er allemaal erg leuk uit en we vragen of Dennis soms ook skiles kan krijgen. Er zijn echter geen lessen, dus we nemen ons voor ski’s voor hem te kopen, want die zijn nu overal in de aanbieding, en dan leert hij op het kinderdagverblijf wel skieën. Ik vraag nonchalant of er ook langlauf-kursussen voor volwassenen gegeven worden, maar daar moeten ze hier erg om lachen. Dat leer je hier gewoon als kind van je ouders, net als fietsen... Tja, dan maar zelf even proberen.
Dan krijgen de kinderen het ineens erg koud. Ze hebben hun mooie pakken wel aan, maar vingers en tenen zijn blijkbaar nog niet goed beschermd tegen de kou. Het is hier dan ook wel -15 ’s nachts, en overdag -8. Snel naar huis dan maar, waar de tintelende vingers en tenen weer op temperatuur komen met warme chocolademelk!
Om 21.00 uur wordt er aangebeld, altijd spannend... Visverkopers aan de deur. Je kunt kilo’s van van alles en nog wat kopen, genoeg voorraad voor maanden. We besluiten er even over na te denken. Over 2 maanden komen ze weer langs.
Vrijdag 13 februari
Het is -8 graden, leuke temperatuur om even te kijken hoe FFI per fiets te bereiken is.... Patrick hijst zich in zijn nieuwe dikke fietsbroek en handschoenen (eigenlijk bedoeld als verjaardagskado van mij, maar ik vind het een beetje lullig om hem nu zonder goede kleding te laten fietsen...). Met 3 paar sokken passen de bergschoenen niet meer (en fietsschoenen zijn te dun), dus dan maar minder sokken en waarschijnlijk koude tenen. Muts en helm op en op de mountainbike, want er ligt teveel sneeuw om de gewone fiets te nemen. De tocht blijkt prachtig, want er is een leuke B-weg om over te fietsen, maar het is ook wel een zeer goede conditietraining, m.a.w. flink afzien....
Ik hang met veel moeite, samen met Dennis, vetbolletjes voor de vogels in een boom. We zakken echter steeds verder weg in de sneeuw, maar met behulp van de ladder hangt er uiteindelijk toch iets in de boom. Zelfs een slinger met brood met kostbare pindakaas, dat moeten de vogels toch wel lusten!!
Al met al bevalt het huis ons erg goed. Iedere dag doen we wat klusjes, maar we gaan ook geregeld naar buiten. Ik ben ontzettend blij dat we geen klushuis hebben gekocht, zodat we redelijk stressloos kunnen leven. De kinderen vermaken zich prima, vooral op de benedenverdieping, waar de kamers van Dennis en Lieke zich bevinden én een heuse speelruimte. Stefan moet nog een eigen plekkie krijgen, maar daar wordt hard aan gewerkt. Ik ben erg blij met de vele opberghokken, vliering en het washok, waar ik de was kan drogen, opvouwen, strijken én waar sinds vandaag de nieuwe wasmachine staat. Tja, het is maar waar je mee bezig bent, maar dit soort dingen maakt het leven van een vrouw toch wat aangenamer... En het is zo’n heerlijk rustige omgeving!
Centrale verwarming is hier een onbekend begrip. Je kunt bij de bouwmarkt een elektrische verwarming kopen, die je met 2 schroeven aan de muur hangt. Stekker in het stopcontact en klaar is Kees. Patrick heeft 2 van deze verwarmingen opgehangen in de woonkamer en dat werkt prima.
De Noren die we tot nu toe ontmoet hebben zijn allemaal erg aardig en behulpzaam en ondanks dat we proberen de meeste gesprekken in het Noors te voeren, is het een fijn idee dat je altijd op het Engels kunt overschakelen.
Post
Het is erg leuk dat veel mensen zo met ons meeleven. We krijgen nog steeds kaartjes, waarvoor heel erg bedankt allemaal! Elke dag komt Pieter Post in zijn rode autootje de post bezorgen, en Dennis vindt het geweldig om de post uit de brievenbus te halen. Helaas hebben we gemerkt dat niet alle kaarten aankomen. Sommige kaarten doen er meer dan een week over ons huis te bereiken, andere zijn er binnen twee dagen. Een eurozegel schijnt het allemaal te bespoedigen, maar ook dan is aankomst geen garantie. Nou ja, over niet al te lang hebben we gewoon weer email!
formatie verwijs ik graag naar Patrick...
lijk e.d. Leuke opzet. In mijn ooghoek zie ik ook al een speelgoed-kinderwagen voor Liekes verjaardag. Ik kom dus nog wel een keer terug. We kopen hier een set ski’s voor Dennis. Patrick had van een collega al langlaufschoenen maat 30 gekocht voor 50 kronen, maar die zijn nog wat te groot voor Dennis, dus we kopen een complete set, bestaande uit ski’s, bindingen, schoenen en stokken. Alleen nog geen helm. Later in de auto kijkt Dennis wat beteuterd omdat hij toch ook die rooie coole helm had willen hebben. Jaja, volgend jaar misschien... Voor ski’s voor volwassenen worden we toch doorverwezen naar een sportzaak, dus ik koop ’s middags in Horten een set voor mezelf. Dennis op de ski’s is een erg leuk gezicht; we oefenen wat in onze straat en hij geniet er erg van. Die lange tenen zijn ook zo grappig! Patrick is toch wat jaloers en stapt in auto om ook voor zichzelf een set te kopen. Hij vertrekt een half uur nadat ik thuiskwam, maar toch moet hij alweer sneeuw ruimen voordat hij kan vertrekken! Hij is zo slim om te vragen of de latten nog in de wax gezet moeten worden en dat is zeker het geval. Elke keer voordat je ze gebruikt. Dus koopt Patrick ook diverse soorten wax, voor de voorkant, het midden en de achterkant van de ski’s.
kken moet proberen, dan leer je het beter. Tja..., de baas van Patrick heeft aan wedstrijd-langlaufen gedaan en zal ons wel eens een lesje geven. Graag! Langlaufen heet hier Langrennen, dat doen wij zeker nog niet. De omgeving is echter wel prachtig, ik kwam gewoon niemand tegen tijdens het langlaufen en dan kun je echt even stil genieten.
kinderen in, neem mee wat ik gebruikelijk ben mee te nemen naar het CB, en stap om 12.30 binnen. Dan blijkt dus dat er helemaal geen afspraak is, maar dat die nu gemaakt wordt. En wel voor Stefan en Lieke, want Dennis hoeft niet meer, die gaat als hij 6 is naar de schoolarts. Wel gek dat er dus 2 jaar lang geen controle plaatsvindt! We staan dus al heel snel weer buiten, de dossiers van de kinders laat ik achter zodat er een kopie gemaakt kan worden.
kamertje. Tussen de bedrijven door hebben we deze kamer voor hem klaargemaakt. Kleurtje op de muren, laminaatvloer en de kozijnen van blauw in wit veranderd. Het ledikantje van nicht Tessa is wit met groen geworden en daar slaapt onze Steeffie nu lekker in. Ik vind het wel even moeilijk, maar het is wel beter zo. Hij is tenslotte al bijna 6 maanden en zo lang hebben de andere kinderen niet bij ons op de kamer geslapen. Maar ja, hij is niet voor niets mijn Benjamin...
