vakantie

Feestje Dennis

Als verlaat verjaardagsfeest (zodat Dennis toch nog kadootjes in de wacht kan slepen) en om het Nederland Project op de barnehage af te sluiten, organiseren we eind mei een kinderfeestje. Het toeval wil dat opa en oma ook van de partij zijn en hun hulp kunnen we goed gebruiken; opa is fotograaf en oma helpt met de puntentelling en is stand-by oppas voor Stefan. Mijn moeder had al eerder een tas met Nederlandse versieringen meegebracht, dus het sfeertje is snel gezet.

De kinderen worden klokslag 12.00 uur afgeleverd en nemen plaats aan de tafels. Ik heb dan al een behoorlijke stapel poffertjes gebakken en die wordt gretig verorberd. Op de uitnodiging hadden we al vermeld dat er poffertjes op het menu zouden staan. Enkele ouders vroegen vooraf om uitleg om zich ervan te verzekeren dat hun kinderen het feestje zouden overleven... Na het ijsje is er geen kindje dat zonder eerst toestemming te vragen van tafel gaat.. Schattig! Dan verplaatsen we ons naar de salontafel, alwaar alle kadootjes (nog ingepakt) liggen. Ik geef aan wie er aan de beurt is en dan geven de kinderen één voor één kadootje aan Dennis. Dat het uitpakken om deze manier gaat had Dennis mij gelukkig verteld en ik moet zeggen dat het heel gezellig is, echt een aanrader! Zo voorkom je al de onrustige situaties dat de jarige al in de gang een kadootje begint uit te pakken, ondertussen de volgende gasten moet begroeten, de vorige nog moet bedanken, en van gekkigheid niet meer weet welk kado van wie afkomstig was.

Na het uitpakritueel begeven we ons naar de tuin waar de kinderen een spoedcursus in Oudhollandsche Spelen krijgen: Spijkerpoepen, koekhappen, snoephappen, blikgooien en sjoelen. Punten worden verzameld en de winnaar krijgt een prijsje. En alle anderen een troostprijsje. Dan is het taarteten geblazen en wordt er nog even in de tuin gespeeld. Uit ervaring weten we dat een kinderfeestje 2 uur duurt. Om klokslag 14.00 uur geven we de koters weer mee aan hun ouders. O ja, met een zakje snoep uiteraard. Eigenlijk moeten die zakjes aan een hengel hangen en door de kinderen opgevist worden. Maar bij ons liggen ze gewoon in een mandje. Vinden de kinderen niet erg. Kortom, een kort maar hevig en zeer geslaagd feest! Twee ouders blijven nog even koffie drinken en krijgen mijn Hollandsche Appeltært voorgeschoteld. En sinds Dennis als kado Atlantis lego kreeg is dat nu helemaal het einde…

Vakantie!

Patrick`s ouders verblijven een week in het Hemsedal en omdat dit gebied ook op onze lijst van mogelijke vakantiebestemmingen staat, gaat Patrick met Dennis en Lieke op verkenning. Ze logeren een weekend bij opa en oma in het huisje. Bestemming wordt goedgekeurd en daarom pakken wij twee weken later de vouwwagen in (dit keer met kenteken) en we vertrekken naar een kleine, rustige (lees: uitgestorven, want we zijn de enigen) camping. De eerste nacht slapen we in een huisje en op zondag zetten we op ons gemak de vouwwagen op. Inmiddels weten we dat een vouwwagen in Noorwegen echt als ontzettend ouderwets gezien wordt. Iedereen kent het wel van vroeger, maar de enige andere vouwwagen die wij zien staat in een museum. Zegt genoeg. Desalniettemin hebben wij met Vriend Vouwwagen twee heerlijke weken. Het weer varieert van vorst tot 25 graden en van droog tot erg nat. We vermaken ons door wandelingetjes te maken (Stefan trippelt vrolijk mee de berg op) en we bezoeken zwembad, berenpark, kermis, openluchtmuseum en indoor speelparadijs (waar we weer eens het rijk alleen hebben). In het berenpark leert Dennis tevens hoe hij een steen moet slijpen en krijgt zijn stukje marmer mee naar huis. In de auto hadden we een diepgaand gesprek over het verschil tussen levende en opgezette beren. Op de terugweg bestudeert Dennis zijn slapende zusje en trekt zijn conclusie: Lieke doet écht hélemaal niks meer, ik denk dat ze opgezet is. Samen met Dennis maak ik een tocht op een hondenkar. Ik dacht eigenlijk dat we in een karretje zouden plaatsnemen en dat iemand anders het sturen voor zijn rekening zou nemen. Nou, mooi niet. Dennis neemt wel prinsheerlijk plaats in de wagen (samen met een flinke jerrycan om zijn vliegengewicht te compenseren) en ik sta achterop de wagen om de honden te mennen. Dit werkt gek genoeg gewoon met een soort fietsstuur en een handrem. De honden hebben er zin in en maken een vreselijk kabaal. Dennis doet zijn vingers maar in zijn oren. Zodra we van start gaan houdt het geblaf op. De leider zelf stuurt 1 wagen en een andere wagen wordt bereden door een Nederlands stel. Onze wagen gaat direct na de start even flink heen en weer omdat ik te sterk rem, maar Dennis vertrouwt volledig op mij en kletst doodleuk door. Ik had hem het fototoestel nog snel in de handen geduwd (waar hij normaal nooit aan mag komen..) en hem de opdracht gegeven zoveel mogelijk foto’s te maken. Dat doet hij vol toewijding terwijl hij aan de lopende band vraagt waar elk knopje voor dient en ik uit alle macht probeer ons levend en wel deze tocht te laten volbrengen. Hij maakt ook maar wat foto’s van de blauwe lucht met de bedoeling die thuis uit te printen en als tekenpapier te gebruiken. Heel efficiënt. De tocht duurt ruim een uur en onderweg wordt regelmatig gestopt om de honden te laten drinken. Een onwijs leuke ervaring, misschien doen we het nog eens over met een hondenslee, want dat is eigenlijk waar deze honden echt van genieten.

Net als vorig jaar had Patrick zich ingeschreven voor een verblijf in een huisjes van zijn werkgeven. En, ja hoor, we behoren weer tot de gelukkigen. Toevallig betreft het een huisje in de buurt van het Hemsedal en daarom rijden we vanaf de camping direct naar de volgende bestemming. Een prachtige, ruime hut, van alle gemakken voorzien (behalve wasmachine). Het huisje ligt echt midden in het bos en om het te bereiken moet je eerst een kwartier over een grindweg. Vanuit dit huisje maken we een uitstapje naar het wolvenpark Langedrag. De eigenaresse van dit park wijdt haar hele leven met veel liefde aan de dieren. Zij heeft uitgebreid onderzoek gedaan naar wolven en wordt nu door 3 wolven zelfs gezien als lid van de roedel. Ze stapt dan ook het verblijf binnen en praat/blaast/gromt met en tegen de wolven voordat ze de dieren te eten geeft. Wolven in het wild zijn er hier haast niet meer. Vroeger jaagde de wolf op wilde schapen. Die schapen renden toen net zo hard als een wolf, dus de wolf moest hard werken om er een te pakken te krijgen. Naarmate schapen getemd werden door de mens, verleerden ze het rennen en werden ze een makkelijke prooi voor de wolven. Nu wordt de schapenboer boos als zijn schapen door een wolf gepakt worden, en de wolf eindigt met een kogel door zijn kop. In een ander verblijf leeft een tweede (wildere) roedel wolven. Deze wordt het eten toegeworpen. Het maal bestaat elke dag uit onfortuinlijke treinslachtoffers, dwz elanden. Dit geeft wel aan hoeveel elanden er een innige ontmoeting met de trein hebben! In het park zijn echter ook levende elanden te vinden. Deze dieren zijn helemaal tam en eten uit onze kinderhandjes (terwijl hun kop ongeveer zo groot is als Stefan…). We leren echter dat elanden alleen een ondergebit hebben en dus niet kunnen bijten. Wel jammer dat we net op dit moment een enorme regenbui op ons dak kregen! Twee jaar geleden kreeg het park een melding over een pasgeboren elandenjong dat verlaten was door zijn moeder. Vraag was of zij dit beestje konden redden. En dat is gelukt. In het park huizen nog veel meer dieren, zoals lynxen, paarden, koeien (waaronder een enorme Schotse Hooglander die Stefan perse wil aaien), kippen, geiten en zwijntjes. En rendieren die samen met poolvosjes een verblijf delen. Ook deze dieren eten uit onze hand (het zij de poolvosjes wat schuw).

Een ander uitje is een bezoek aan Villa Fridheim. Een prachtige villa, zowel van binnen als van buiten, waar het extra speciaal is omdat het er sprookjesweekend is. Eerst doen we mee aan de prinsen- en prinsessecursus. Nu weten we precies hoe en prinses zwaait, buigt, klapt, praat en stampt als ze boos is. En Lieke is een echte prinses, want ze voelde de erwt onder het matras. Maar Dennis had heus wel gezien dat het een tennisbal was… Later volgt de piratencursus. We leren hoe een piraat loopt, schreeuwt, kijkt en hoe schatzoeken nou eigenlijk in zijn werk gaat. Lieke mag ook meedoen, maar besluit halverwege dat ze toch liever prinses is. En terwijl Patrick, Dennis en Lieke naar een spookverhaal in de torenkamer luisteren, voeg ik me met Stefan bij het muziek-op-schoot-uurtje in de tuin. Een sprookjesachtige ervaring!

Dan hadden we nog het bezoek aan een meteorietkrater. Van het verhaal heb ik weinig meegekregen omdat ik met een luidruchtige Stefan naar buiten ging. Wat we echter niet zullen vergeten is dat Dennis ietwat te diep in het water wilde kijken en vervolgens koppie onder ging. Het boeit Lieke niet zo dat haar broer aan de verdrinkingsdood ontsnapt is, maar ze wordt wel erg boos omdat Dennis een van haar Hello Kitty-onderbroeken aangetrokken krijgt. Dennis zelf vindt het wel grappig. Eerder in het wolvenpark wist Dennis al op onverklaarbare wijze het schrikdraad achter het prikkeldraad vast te pakken. En op de camping stond mijn hart stil omdat hij zonder te kijken de weg wilde oversteken om naar mij toe te rennen. Terwijl net die ene verdwaalde auto langsraasde. We zijn dus extra blij dat hij nog onder ons is!

Echt vakantie

Patrick’s ouders hadden aangeboden op de kinderen te passen, zodat wij samen eens een echte huttentocht zouden kunnen maken. Dat sloegen wij uiteraard niet af en daarom komen opa en oma wederom naar Noorwegen. We laten ze achter met kinderen en gebruiksaanwijzing (voor zowel kinderen als apparatuur). Wij hebben een wandeltocht uitgekozen in Aurlandsdalen (richting Bergen). Eerst nemen we daarom de trein (Bergensbanen) en vervolgens de Flåmsban. Deze treinroute voert door een spectaculair landschap (stijle afgronden en scherpe bochten) en het getal 20 staat wel centraal. De aanleg van de route heeft 20 jaar geduurd, de lengte is 20 kilometer en er zijn maar liefs 20 tunnels op de route. De trein maakt in een rots een bocht van 180 graden. Reden van de aanleg was verzekerd te zijn van transport naar de Sognefjord. Regelmatig wordt er even gestopt om de reizigers van het uitzicht te laten genieten. Pech voor ons, want het is regenachtig en alles wat we zien is een flink mistgordijn. We overnachten in Flåm en nemen vandaaruit de bus naar Vassbygdi, waar de tocht van start gaat. Het is een vierdaagse tocht waarbij we overnachten in hutten van de Toeristenvereniging. Wat heerlijk om weer eens flink te kunnen doorstappen. Het landschap is fantastisch en we krijgen heel wat riviertjes, watervallen en rotspartijen voor de kiezen. Ook moeten we af ten toe een gletsjer oversteken. We hebben het ons wel extra moeilijk gemaakt door deze tocht in tegengestelde richting te lopen (daar hadden we bij de planning een goede reden voor, maar achteraf gezien was dat klinklare onzin). Dat houdt in dat we niet dalen, maar stijgen (van zeeniveau via 1695 naar 1222 meter). Er is echt geen sterveling die dit in zijn hoofd haalt en we ontmoeten daarom alleen wat tegenliggers. En het betekent toch snel 1 uur extra looptijd per dag (varierend van 6,5 tot 9 uur). Dit maakt alles wel pittig, maar dat geeft vervolgens weer extra voldoening na afloop. Het landschap wordt steeds kaler naarmate de tocht vordert en de laatste dag maken we vanuit Finse een wandeling naar de enorme Hardangerjøkulen-gletsjer.

Bij thuiskomst staan opa en oma ons met onze liefjes op te wachten op het station. Een heerlijk weerzien. Het huis is versierd met ballonnen en vlaggetjes en er staat koffie met lekkers te wachten. Voor zowel grootouders als ons was het een geslaagde (werk)vakantie. Als opa en oma op donderdag weer vertrekken, arriveren ’s avonds vriend Cees met dochtertje Stella. Wisseling van de wacht dus. We hebben een gezellig weekend en de kindjes vermaken zich goed.

Nu zijn alle vakanties achter de rug en begint het gewone leven weer. Volgende keer doe ik verslag van een nieuw begin: Dennis op school en Lieke op de grote-kindjes-afdeling van de barnehage. En voordat de eerste sneeuw weer valt moeten er nog wat klusjes in-en-om huis gedaan worden. Daar gaan we nu mee aan de slag!