Zwemles

Dennis stond al maandenlang op de wachtlijst bij 3 verschillende zwembaden. En Lieke keek minstens 1 keer per dag heel boos en vroeg dan: Wanneer mag ik nou eens zóveel keer naar het zwembad? En hup, 10 vingertjes de lucht in. Maar nu werden er ineens zwemlessen opgestart. YES! Intensief, want er is bijna elk weekend op zaterdag én zondag les. We meldden Lieke snel aan voor de eerste groep (Waterwenning 1) en Dennis voor de laatste, de echte zwemles (dachten we). Dus daar gingen we, de eerste keer met z’n allen. Een van de ouders mag het kind+handdoek begeleiden naar de rand van het zwembad. Maar daarna moeten ouders uit het zicht verdwijnen. Gelukkig kunnen we wel ongemerkt door de kantinedeur gluren. De laatste 5 minuten van de les mogen ouders plaatsnemen op de tribune. De zwemmeester wordt geassisteerd door 4 meiden, dus voldoende handen om zinkende kinderlijfjes uit het water te plukken. Dat is geruststellend. Lieke zit tijdens de les aan de kant, zegt niks en laat het allemaal een beetje over zich heenkomen. Moet altijd eerst een asiel vol katten uit de boom kijken. Als ik thuis dan vraag waarom ze niets deed, zegt ze verdedigend: Maar ik deed toch een keer zo? En dan steekt ze haar vinger in de lucht. Tja, het is een begin. Maar dit gedrag was de badmeester wel gewend.

Het niveau van de groep van Dennis hadden we ietwat verkeerd ingeschat. De kinderen in deze groep konden namelijk al zwemmen. Dussss. Het was me al eerder opgevallen dat het bij zwemlessen een vereiste is dat het kind 100 meter kan zwemmen. Is het dan de bedoeling dat de ouders het kind de basis bijbrengen? Het is mij een beetje onduidelijk! De andere kinderen in de groep waren ook wat ouder dan Dennis, dus toen ik mijn iele ventje daartussen zag zitten hield ik mijn hart al vast. Gelukkig kreeg hij direct de volle aandacht van een van de meiden. Toen de meester ons na de les vertelde dat Dennis een groepje lager (Waterwenning 2) thuishoorde, waren we het daar uiteraard geheel mee eens. Gelukkig was onze superheld totaal niet bang en hij probeerde dapper alles mee te doen, heftig trappelend. Hij heeft er geen trauma aan over gehouden, wel had hij na afloop een gek gevoel in zijn buik. Want hij was mega veel keer verdronken en hij had heel veel water binnen gekregen. Maar dat had ie wel meteen weer uitgespuugd. Komt natuurlijk ook doordat hij, in tegenstelling tot zijn zusje, wel de hele tijd kletst en ik vraag me af of hij wel stopt met praten als zijn hoofd zich onder water bevindt.

Het schijnt dat 50% van de Noorse kinderen niet kan zwemmen. Maar als ik het goed begrijp krijgen ze wel schoolzwemmen vanaf de 4e klas (9-10 jaar). Dan zou je dus kunnen verwachten dat alle kinderen van die leeftijd in ieder geval wel kunnen zwemmen?? Hoe dan ook, wij zijn blij dat ze het nu al leren, voor je 9e kun je tenslotte al heel vaak verdrinken. Ik heb het beeld van de doorweekte Dennis van afgelopen zomer nog vers in het geheugen staan. Stefan moet nog even wachten, maar wil ook graag naar het zwembad: Pefan ok schildpad! Morrege! En dan gaat er ook een wijsvingertje de lucht in om zijn eis kracht bij te zetten. Maar papa heeft beloofd dat hij snel een keer samen met Stefan gaat zwemmen. Morrege? Morrege!