Maandag 17 augustus - Nieuw begin
Met z’n allen melden we ons bij de barnehage. Onze kindjes met brooddoosjes en de gebruikelijke berg kleding, ik met buikpijn van de spanning. Stefan en Lieke zullen hier vanaf nu 3 dagen per week doorbrengen. Deze week kunnen alle nieuwe kindjes wennen, per twee tegelijk. Omdat Lieke en Stefan bij elkaar op de afdeling komen, zijn wij de enigen en krijgen we alle aandacht van de leidsters. Patrick heeft het gebruikelijke verlof en ’went’ gezellig mee.

Dennis blijft in zijn vertrouwde lokaal, Lieke en Stefan in het nieuwe gedeelte. Dennis gaat even mee om te zien waar zijn søsken (zusje+broertje) gehuisvest zijn. Ze kunnen binnendoor naar elkaar toe als ze dat willen. Het ziet er allemaal prachtig uit. Nieuw, schoon, gezellig en Ikea. Buiten is wat extra terrein gewonnen en daar wordt nog geklust om alles helemaal speelklaar te maken. Al met al een behoorlijk speelparadijs.

We leveren weer een lijst in met Nederlandse woorden en de Noorse (fonetische) vertaling daarvan. Ik gebruik de lijst die we eerder al voor Dennis maakten, zij het met enkele wijzigingen (’auto’ wordt ’pop’ etc).

Voor Lieke kunnen we een kinderwagen van de barnehage lenen. Daar slaapt ze ’s middags in. Buiten, en als het regent in de speciale ’slaapschuur’. We leveren daartoe een slaapzak en insectennet. En ze vindt het prima. Moet erg lachen als de leidster m.b.v. de woordenlijst het woord ’speen’ probeert te zeggen.
De eerste twee keren moet Lieke erg huilen als ik ’s morgens weer vertrek. De derde dag kijkt ze alleen heel verdrietig. Daarna zwaait ze me lachend uit. Stefan heeft er gek genoeg niet veel last van en zwaait ook uitbundig (speciaal voor deze gelegenheid geleerd). Zou de periode van verlatingsangst dan ongemerkt voorbij zijn gegaan? Ik maakte me juist zo bezorgd om de kleine schat. Ik word al snel verzocht ook voor Stefan een regenpak aan te schaffen, zo’n tot-onder-de-oksel-broek + jas. En laarsjes. Dan kan hij tenminste ook in een natte zandbak spelen.

Dennis gaat met plezier vijf dagen per week naar de barnehage en lijkt meer op zijn gemak dan voor de vakantie. Trots omdat hij bij de oudste kindjes hoort en omdat hij al aardig kan communiceren in het Noors, en blij omdat nu Lieke en Stefan ook in de buurt zijn. Twee dagen per week heeft hij de Nederlandse Sonja als leidster en kan hij honderduit kletsen. Zowel Sonja als Dennis genieten daarvan. Ze zingen zelfs samen Nederlandse (verjaardags)liedjes.





















Veteraan
Het schooljaar start in augustus. Alle kinderen die in een kalenderjaar 6 worden, beginnen datzelfde jaar op school. Dennis is volgend jaar aan de beurt. Nu behoort hij daarom tot de oudste barnehage-kinderen, beter bekend als veteranen.

De veteranen gaan elke woensdag van 10.00-13.00 uur ’på tur’. Daarvoor hebben de kinderen een rugzak nodig. Niet zomaar een rugzak, nee, een heuse wandelrugzak die goed past en lekker zit. Dus gaan Dennis en ik naar de winkel om een rugzakje te kopen. We kiezen een mooie rood met grijze. En een zitmatje. Omdat Dennis niet de dikste is, moeten we alles goed aansnoeren en zwabberen er hier en daar wat overtollige stukken riem, maar dan is de pasvorm goed en Dennis is er erg blij mee. ’s Zondags gaan we ’op oefening’ en Dennis draagt zijn eigen flesje water, de koekjes en z’n appel. En ondertussen voetbalt hij. Koekjes worden kruimels. Geeft niks, hij ziet er zo stoer uit! Ik hoop dat het zijn eerste van vele rugzakjes is (en vooral de daarbij behorende wandelingen). De eerste veteranentocht voert op de terugweg langs ons huis. Ik ben nét op tijd om een foto van de achterkantjes maken!





















Ik ben blij dat de wenperiode achter de rug is en ik laat de kinderen met een veilig en gerust gevoel achter. Maar als al mijn bloedjes daar zijn en ik thuis, is het stil... Ik kan genieten van de rust en ongestoord poetsen, koffiedrinken en toiletteren en alle traphekjes en deuren open laten staan. Toch ben ik blij dat ik nu 3 dagen per week naar Noorse les ga. Daarover later meer.

Taal
Lieke haalde op een morgen het Noorse ’Mijn eerste 1000-woorden’-boek tevoorschijn en vroeg steeds, met haar vingertje een plaatje aanwijzend ’Dennis, dattinnoors?’ Dennis gaf de benamingen bij de plaatjes, waarop Lieke duidelijk probeerde de woorden te onthouden. En als Dennis het niet wist, zei hij het gewoon in het Nederlands, met een typisch Noorse uitspraak. Eén van de eerste Noorse woorden die Lieke leerde was ’sommerfugl’ (vlinder). Sindsdien weigert ze het Nederlanse woord te zeggen. Tijdens een wandeling zei ik terloops dat ik een waterval hoorde, waarop Lieke vroeg: Fossefall, mama? Ik was stomverbaasd. Op de Barnehage zingt ze met veel plezier de Noorse liedjes mee, die we thuis al hadden geoefend. Ze schijnt zelfs al een beetje te begrijpen wat er gezegd wordt. Dennis zei onlangs: Mama, weet je wat leuk is? Barnehage is in het Noors ook gewoon Barnehage. Het maakt hem helemaal niets uit of hij een Nederlands of een Noors filmpje kijkt, ook al verstaat hij er haast niets van. Het is prachtig om te zien hoe de kinderen de taal spelenderwijs oppikken, ongehinderd door grammatica en regels, en vooral de uitzonderingen hierop. Ze proberen het niet te begrijpen, ze doen het gewoon. Ik ben ook zó benieuwd hoe Stefan zich taaltechnisch zal ontwikkelen.

Amundsen en de Hugin
Roald Amundsen was een Noorse ontdekkingsreiziger die vele legendarische tochten maakte. Zo was hij als eerste op de Zuidpool en heeft hij als eerste door de Noord-West passage gevaren. In 1928 kwam hij om, toen zijn vliegtuig neerstortte in zee. Vermoedelijk in de buurt van Spitsbergen.
De Hugin is een mini-onderzeeër, ontwikkeld i.s.m. Patrick's werkgever. De Hugin wordt ingezet bij het zoeken naar zeemijnen. Patrick werkt zelf ook veel aan de optimalisatie van de Hugin. De Hugin wordt momenteel ingezet bij het zoeken naar het vliegtuigwrak van Amundsen. Uiteraard spannend, want stel je voor dat ze het wrak vinden met behulp van deze trots van FFI....

vakantie

Vouwwagen

In Noorwegen heeft elke aanhanger een eigen kenteken. Dit is dus ook nodig voor onze vouwwagen, die meeverhuisd was in de verhuiswagen. We kunnen er niet helemaal achter komen welke dokumenten er nodig zijn om de vouwwagen hier te laten registreren. We hebben het Tollvesen (douane) gevraagd wat we moeten doen om de vouwwagen officieel in te voeren en een afspraak gemaakt met het Wegwezen (rijksdienst voor het wegverkeer). Helaas blijkt bij het Wegwezen dat we eerst de zaak moeten afhandelen met de douane en we hebben de papieren nog niet binnen. Bovendien moeten we een aankoopbewijs hebben. Tja, we kochten de vouwwagen via marktplaats, dus dat bewijs hebben we niet. Pech, zegt de ambtenaar van het Wegwezen, je kunt hem wel gestolen hebben. Tuurlijk... Gelukkig woont de marktplaatsmeneer nog op hetzelfde adres en is hij zo lief een briefje te ondertekenen waaruit blijkt dat wij de aanhanger inderdaad van hem hebben gekocht. Intussen hebben we ook bericht gekregen van de douane: de aanhanger wordt gezien als inboedel en we hoeven geen invoerrechten te betalen. Het lukt nu echter niet meer een afspraak bij het Wegwezen te maken vóór onze vakantie, dus dat wordt een reis met illegale vouwwagen. Want we gaan natuurlijk toch. Wegwezen!

Dinsdag 15 juli

Tegen de avond arriveert Miranda met haar gezin. Met 1 overnachting in Duitsland en 2 in Denemarken was de reis goed te doen, alhoewel het nog een hele rit was. De caravan wordt in de speeltuin aan de overkant geparkeerd, een prachtige privé-kampeerplek. We eten patat zónder frikadellen, kroketten of kaassouflés, maar mét worstjes en hamburgers, mayo en ketchup. Het lijkt alsof de kinderen elkaar gisteren nog gezien hebben, want er wordt direct druk gespeeld en bessen/frambozensoep gekookt in het tuinhuisje. Als ik later het bakje zie met ’soep’ inclusief op luis verdachte schepseltjes, verbaast het me dat niemand er lichtelijk onwel van geworden is. De nachten dat ze bij ons voor de deur kamperen, logeert er bij zowel Dennis als Lieke een nichtje. Robert kan niet stilzitten en monteert daarom de door Patrick aangeschafte parkeersensoren op onze auto.

Zaterdag 19 juli – Op vakantie

We gaan op weg naar de vakantiebestemming, camping Buøy in Dalen, Telemark. Even rijdt er een politiewagen achter ons; gelukkig merken zij het ontbrekende nummerbord niet op. Als Patrick op dit moment had geweten dat de autolichten één grote lichtshow opvoerden vanwege een ontbrekend kabeltje, had hij echt een hartverzakking gekregen. Het stortregent, maar na de geslaagde 12%- afdaling met haarspelbochten arriveren we veilig op de camping. Deze ligt prachtig, aan een groot meer en omringd door bergen waarvan verschillende watervallen zich neerstorten. Terwijl Robert zo lief is Patrick te helpen bij het opzetten van de tent, schuil ik met de kinders bij de buren in de caravan.

Elanden, bevers en forellen

Vanaf de camping kun je op elandsafari. Met eigen auto moet je ’s avonds een bepaalde route rijden en dan kun je de viervoeters niet missen. Met Robert, Miranda en de twee oudste meiden ga ik op weg. Het kaartje is wat onduidelijk, dus we rijden niet helemaal goed. Geluk bij een ongeluk, want plotseling doemt naast ons in een weiland een heuse eland op. We stoppen abrupt en leggen het dier vast op film- en fotocamera. Helaas rent hij verschrikt weg als ik het raampje open doe, maar hij is gespot. Dit was mijn eerste ’wilde’ eland, wie weet hoeveel er nog zullen volgen. De camping terugvinden heeft ook nog wat voeten in de aarde, en we belanden ietwat uit de richting bij het Telemarkkanaal. Hebben we dat ook weer gezien, zij het in het aardedonker. Gelukkig heeft Kim haar DS om de extra tijd te doden.

De camping is gelegen aan een rivier waarin Robert fanatiek begint te vissen. Vliegvissen, een recent aangenomen hobby. Na heel wat uurtjes geduld is het resultaat 2 kleine forelletjes. Dat verbaast mij nog want het water is kristalhelder en je zou zeggen dat je eventueel aanwezige vissen niet zou kunnen missen. Wel wordt er nu en dan een bever gesignaleerd. In een nabij gelegen meertje heeft hij echter meer succes. Patrick is geen liefhebber van de vissport, maar hij vergezelt Robert omdat hij toch de kneepjes van het vak wil leren om deze door te kunnen geven aan zijn zoons. Maar het geven van de genadeslag met de hamer is nog wat te veel gevraagd. Kan ik me iets bij voorstellen... Dennis weet inmiddels prima te vertellen dat je een levende vis beter niet kunt eten, maar dat hij eerst dood moet zijn en dan met een mes opengemaakt moet worden. En dan kun je hem eten.

Kindjes

Stefan tijgert met grote snelheid steeds de tent uit en stopt dan alles wat ie maar te pakken krijgt in z’n mond. Niet verwonderlijk dus dat zijn maagje nu en dan een hoopje retour stuurt. Misschien heeft dit er ook mee te maken dat hij ’s avonds en ’s nachts niet altijd even rustig slaapt. Resultaat is dat mijn geplande bordspel-avondjes onder het genot van een wijntje op 2 vingers te tellen zijn. De kinderen spelen maar wat graag in de rivier, Dennis en Lieke onder de veilige hoede van de grote nichten. Dennis wordt door Sabine volledig ingewijd in de geheimen van DE DS en de kinderen hebben de grootste lol tijdens een verkleedpartij, waarbij Dennis uiteraard geheel als meisje gekleed ten tonele verschijnt. Lieke is helemaal weg van nicht Tessa, zeker als deze een nachtje bij haar in de vouwwagen komt logeren én omdat Tessa dezelfde Mega Mindy-pyjama heeft.

Uitstapjes

Het weer is erg wisselvallig; hete, zonnige dagen maar soms ook veel regen. Gelukkig kunnen we er toch regelmatig op uit. We maken een erg mooie, lange wandeling, brengen een bezoek aan de waterkrachtcentrale die tijdens de oorlog bezet was door de Duitsers en bezichtigen de nabij gelegen kopermijnen.We krijgen een goede indruk van de provincie Telemark, schitterend!

Na afloop van de vakantie komen onze reisgenoten nog enkele nachten bij ons kamperen. Robert kan nog steeds niet stilzitten en maait het gras. Da’s erg lief! Tijdens de laatste logeernacht lukt het ons 4 kinderen in Dennis’ kamer te proppen. Want dat willen ze graag. Daarna wordt de terugreis ingezet en ga ik me voorbereiden op de volgende vakantie.

Vrijdag 30 juli - Lillehammer

Patrick’s werkgever bezit 3 hutten. Werknemers kunnen aangeven dat ze geïnteresseerd zijn in het huren van een hut (voor een vriendenprijs) en daarna vindt er een loting plaats. We waren blij verrast te horen dat er een lot op ons gevallen was. Onze tweede vakantieweek brengen we daarom door in een huisje (maar dat heet hier dus ’hut’) bij Lillehammer. De hut ligt op een heuvel met mooi uitzicht op een meer en is van alle gemakken voorzien (zoals wasmachine, vaatwasser, magnetron, tv). In één slaapkamer staat een stapelbed dat ik vaak in folders zie en speciaal ontworpen is voor in ’de hut’. Onder een tweepersoons- en boven een eenpersoonsbed. Dennis wil boven, en Lieke mag in het andere eenpersoonsbed. Stefan kan er in zijn campingbedje ook nog tussen, maar die verhuizen we de tweede nacht toch naar een ander kamertje. Da’s rustiger. En omdat Lieke ’s nachts steeds met een flinke bonk op de grond belandt, bouwen we de ruimte naast haar bed zodanig vol dat dit niet meer kan gebeuren. ’s Avonds krijgen we bezoek van een brutaal vosje, dat het gemunt heeft op onze schoenen. Dat vinden we niet goed, want de schoenen van Dennis en Lieke waren al per abuis in Skoppum achtergebleven en we willen nog wel íets aan schoeisel overhouden. Ook treffen we regelmatig een kudde schapen aan in de tuin terwijl we de koeien verderop horen ’bellen’. En even verderop zijn wat paardjes te vinden. We verblijven in een zeer geliefd skigebied waar ’s zomers volop gewandeld en gefietst wordt. Zo’n trekpleister voor actieve, eensgezinde mensen geeft een gebied een heel speciaal karakter. Voelt goed.

Birkebeiner – terug in de tijd

Begin 13e eeuw woedde er een burgeroorlog in Noorwegen. Eén van de partijen waren de birkebeiners, die zo arm waren dat ze slechts de schors van berkenbomen om hun benen droegen (birke=berk, bein=been). Birkebeiner koning Haakon was vermoord en zijn vrouw Inga sloeg met hun 1-jarig zoontje en wat beschermelingen op de vlucht naar Trondheim, omdat de tegenpartij het uiteraard gemunt had op deze mogelijk toekomstige koning. Bij Lillehammer brachten de vluchtelingen de kerst door, waarna de tocht werd voortgezet, dwars door de bergen omdat het te riskant was over de gangbare wegen te reizen. Het weer werd echter dusdanig slecht dat ze niet verder konden. Alleen de twee beste skiërs zetten de tocht voort, met het kindje. De vluchtelingen doorstonden vreselijke ontberingen maar overleefden de reis en het kindje Haakon Haakonsson groeide op tot een machtige koning die een eind maakte aan de burgeroorlog ....

De tocht die de twee mannen met het kindje maakte is legendarisch en kenmerkend voor de ’vastberadenheid van skiërs van elke leeftijd’. Ter nagedachtenis aan deze sage worden er elk jaar 3 wedstrijdtochten georganiseerd: Een skitocht van 54 km, een cross-country hardloopwedstrijd van 22 km en een wielerronde van 91 km. Een beetje sportfanaat gaat ervoor alle drie de tochten in 1 kalenderjaar te volbrengen en ook nog een goede gemiddelde tijd te scoren om de titel Superbirkebeiner te mogen dragen. Hoe bedoel je afzien? Beetje gek zijn ze wel die Noren,.... O ja, dan is er ook nog een speciale skitocht voor dames, ter ere van de gevluchte moeder. Omdat de sterke vrouw achter de succesvolle man zo vaak vergeten wordt.

Lilleputhammer

Na een bezoekje aan Lillehammer besluiten we naar een pretpark in de buurt te rijden, Lilleputhammer. Een schot in de roos. In dit park is de hoofdstraat van Lillehammer in het klein nagebouwd. In elk huisje is iets te zien en een aantal huisjes is ingericht met luie kinderstoelen en stapels en stapels en stapels kinderboeken. Van de Hardy’s tot Elias. Ik zou er wel een week willen doorbrengen om alle ’De Vijf’-boeken nog eens te lezen. Gelukkig is er ook een website waarop je boeken kunt bestellen. Die onthouden we!

Maar Dennis en Lieke genieten vooral van de achtbaan, het reuzenrad, de bootjes, autootjes, het treintje en zo’n paal waaraan je omhoog gaat om vervolgens met grote vaart weer neer te storten. Ik knijp ’m nogal, terwijl Lieke naast me zit te schateren van de lach. Alle attracties zijn uitermate geschikt voor 2-5 jarigen. En het leukste is dat het overal zo lekker rustig is. Het geplande bezoek aan een ander attractiepark, Hunderfossen, blazen we af omdat het zonde zou zijn deze minipret te overschaduwen. Hunderfossen is een van de grootste attractieparken van Noorwegen, met maar liefst 250.000 bezoekers per jaar. Even googelen wijst uit dat de Efteling meer dan 3 miljoen bezoekers per jaar trekt.

Omdat het tijdens de kampeervakantie wat regenachtig was en de kleine Stefan nogal

handenbindend, is deze tweede vakantie meer een relax-vakantie. Tussen beide vakanties door kregen we bezoek van een ex-collega die met zijn

gezin de vakantie in Noorwegen doorbracht. Zij lieten wat Nederlandse lekkernijen achter zoals koffieleutjes, ontbijtkoek en een heuse Hollandse kaas (de Noorse kaas smaakt werkelijk nergens naar). Hier hebben we in onze hut héérlijk van gesmuld! Verder bezoeken we openluchtmuseum Maihaugen waar heel wat Nederlandse bussen geparkeerd staan. Blijkbaar is dit het gebruikelijke uitstapje in Lillehammer.

Als ik zeg dat de vakantie voorbij is, is Dennis blij want hij mist zijn lego. De vakanties duren zo lang. Hij gaf echter niet bepaald de indruk dat hij zich verveelde. Gelukkig heeft hij nog een vierde week vrij voordat hij weer naar de Barnehage gaat. En dan gaan Lieke en Stefan ook. Ik ben benieuwd!

juni 09

Dinsdag 16 juni – Aankomst ouders

Om 09.15 uur verneem ik per sms dat mijn ouders om 10.00 uur zullen arriveren in Skoppum. Zij hebben net een busrondreis door Noorwegen achter de rug. Ik hijs Stefan weer uit bed en loop met hem en Lieke naar het station. Het is erg leuk mijn ouders weer te zien, alhoewel het (gelukkig) toch maar kort geleden lijkt dat ik ze zag. Mede dankzij Skype natuurlijk! Lieke moet even wennen, maar oma krijgt al snel een handje. Mijn ouders zien een heel ander Skoppum dan in januari, zo groen en bloeiend. Met z’n allen halen we Dennis ’s middags op van de Barnehage. Dennis kletst volop en is trots als hij complimenten krijgt over het aantal Noorse woorden dat hij al kent. Thuisgekomen krijgt Dennis een mooi speelgoedautootje met trailer en paarden. Lieke krijgt een prachtige Sneeuwwitje-jurk, handgemaakt door oma.

Laatste Noorse les

Vandaag is de laatste les van het seizoen. Met alle avondstudenten rijden we naar Nykirke, waar ons een prachtig uitzicht over de baai wacht. Alle leerlingen hebben iets te nuttigen meegebracht en dat wordt allemaal uitgestald op de houten bankjes. Als het toch begint te regenen, is er geen nood aan de man, want er is ter plaatse een schattig houten hutje, waar we kunnen schuilen. Er zijn in heel Noorwegen veel van deze hutjes te vinden, gratis toegankelijk voor iedereen. In de hutten liggen waxinelichtjes (incl. lucifers!) en er is vaak een plek om vuur te maken (om te warmen of eten te koken). In deze hut is de vuurplek gemaakt in een halve mijn. Da’s weer een leuk detail voor Patrick! Ook liggen er nog wat restanten koffie, thee e.d., achtergelaten door eerdere bezoekers. In deze hut kun je niet overnachten, maar in andere is dat wel mogelijk. Soms wordt daarvoor een bijdrage gevraagd, maar er komt niemand langs om geld te innen. Men vertrouwt nog op de eerlijkheid van de reiziger.

Woensdag 17 juni – Zomerfeest Barnehage

We maken een wandeling door ’ons’ bos in Skoppum. De tocht duurt iets langer dan gepland, want ik ken nog niet alle paadjes, maar ook de kleine Lieke stapt dapper door. Als we het laatste stukje langs de weg, over de witte onderbroken markeringsstrepen lopen, merkt Dennis vrolijk op: Kijk, het lijkt wel of Lieke witte strepen poept!

Aan het eind van de middag vertrekken we naar het Borre-strand, want daar wordt het zomerfeest van de Barnehage gevierd. Er zijn barbeques ter plaatse, maar iedereen moet eigen eten en drinken en evt. stoelen en tafel meenemen. Opa en oma mogen gezellig mee, we hebben immers eten genoeg. Stoelen en tafel passen echter niet meer in de auto, maar een picknickkleed volstaat ook prima. Ik had gedacht dat er plastic bestek en bordjes aanwezig zouden zijn, maar omdat dit niet het geval is, is het een beetje behelpen, maar het eten belandt uiteindelijk in onze buiken. Het is prachtig weer en mede daardoor een geslaagd feest. Er zijn wat spelletjes voor de kinderen en ouders hebben taarten gebakken. Ik dacht dat ik één van de weinigen was die een taart had gebakken, maar niets is minder waar. Mijn ietwat verbrande appeltaart staat wat knullig tussen de vele andere heerlijke creaties. Maar goed, mijn bakblik is na afloop wel leeg... De kindjes zingen wat liedjes, die blijkbaar op de Barnehage geoefend zijn, maar Dennis durft niet mee te doen. Volgend jaar misschien... De leiders en leidsters worden hartelijk bedankt voor hun inzet het afgelopen jaar en krijgen van de oudercommissie (die dit feest organiseert) een aardigheidje.

De eindtijd van het feest is 19.00 uur en dan is iedereen ook vertrokken en is er geen spoortje meer te zien van het hele gebeuren. Wij lopen nog even naar de zee waar Dennis en Lieke hun gebruikelijke demonstratie steenwerpen geven.

Donderdag 18 juni - Regen

Het weer is vandaag heel wat minder vriendelijk, en als mijn ouders het wagen een wandelingetje te maken, worden ze op het laatste moment verrast door een hevige onweersbui. Gelukkig kunnen ze schuilen.

Vrijdag 19 juni – Karljohansvern

Het gebied waar Patrick werkt, heet Karl Johansvern (Karl Johan was ooit koning van Zweden en Noorwegen). Nooit geweten dat daar iets te beleven valt, maar onlangs kregen we een brochure met allerlei bezienswaardigheden en activiteiten in dit gebied. Daarom gaan we vandaag op verkenning. Eerst maken we een wandeling door het Hortense bos, dat eveneens aan het water grenst. Alweer zo’n idyllische plek. Daarna zouden we koffie met taart nuttigen in een leuk theehuisje, genoemd in de brochure, maar dit wordt momenteel verbouwd. Helaas, dan maar aan het noodrantsoen van krentenbollen, snoepjes en water.

Vervolgens brengen we een bezoek aan het Marine Museum, dat heel wat groter is dan we dachten. We bewonderen de kanonnen en alle prachtige modelschepen en scheepsattributen.

Voor het museum staat een onderzeeboot opgesteld, die tot in de jaren 90 in gebruik was. We nemen ook binnen een kijkje. Wat een benauwde bedoening! Ik kan me niet voorstellen dat mensen daadwerkelijk 14 dagen aan boord waren en niet helemaal seniel weer aan wal stapten. En dan de geur die er moest hangen, van 20 ongewassen, zwetende, rokende mannen. Het verhaal gaat dat mensen in Den Helder om deze reden de ramen dicht deden als er een onderzeeër terugkwam... Maar goed, Patrick kent iemand die op eerder genoemde onderzeeër heeft gediend, en met hem

is niks mis.

Zaterdag 20 juni – Wandelen!

Jawel, de dag waarop ik mij zo heb verheugd! Patrick en ik vertrekken om eindelijk weer eens een flinke wandeling te maken. Op aanraden van collega Kari kiezen we hiervoor het gebied Merkedammen. Het is werkelijk fantastisch. En je hoort..... helemaal..... niets...., afgezien van kwetterende vogeltjes. Heerlijk! We krijgen zo nu en dan een buitje op ons hoofd, maar dat mag de pret niet drukken.. Aan het Trollevannet (Trollenmeer) staat een hutje dat je inhet weekend kunt huren. Voor nadere informatie word je verzocht contact op te nemen met het VVV. Voorwaarde is in ieder geval dat je op zondag wafels bakt en verkoopt aan de wandelaars. Het gebied moet wild-rijk zijn, maar het enige wild dat ik zie is een flinke das, die de weg oversteekt als we naar huis rijden.Thuis treffen we een vrolijke opa, oma en kinderen en een lekkere stapel pannenkoeken. Geslaagde dag voor iedereen.

Zondag 21 juni – Vaderdag

In Noorwegen viert men vaderdag in november, maar omdat Patrick ’subtiel’ heeft aangegeven dat hij dat nog lang vindt duren en hij tenslotte een Nederlander is, wordt hij vandaag in de watten gelegd.Mijn vader is speciaal naar Noorwegen gekomen, zodat ik hem persoonlijk kan feliciteren. Ik trakteer mijn ouders op een dagje Åsgårdstrand. We vertoeven wat aan het water en lunchen in cafe Munch, genoemd naar de schilder Edward Munch, die zo graag in Åsgårdstrand schilderde vanwege het mooie licht.

Mijn moeder had mij tuinzaad cadeau gedaan. Dus we leggen bonen en zaaien wat bloemenzaadjes. Later deze week zaai ik boerenkoolzaad. En nu maar afwachten wat ik in het najaar allemaal kan serveren!

Maandag 22 juni - Afscheid

Mijn ouders gaan voor de laatste keer mee om Dennis weg te brengen en Dennis laat nog even uitgebreid zijn speelgebied rond de Barnehage zien. Dan krijgen opa en oma een ’stor klem’ (dikke knuffel) ten afscheid. Het was fijn mijn ouders te kunnen laten zien hoe mooi we hier wonen en dat we het hier lang zo slecht niet hebben! Van Dennis mag opa Bram nooit meer komen want 'die werd zo zielig elke keer gestoken door de muggen'.

Zalm

Op tv zijn regelmatig volwassen mannen te zien, zo blij als een kind en volop vertellend over hun vangst. Hoera, het zalmseizoen is begonnen. De ene vis is nog groter dan de andere. Om te vissen in binnenwater is een vergunning nodig. Vissen in zee is vrij, omdat daar toch voldoende voorradig is. Het klinkt Noren overigens gek in de oren dat mensen een gevangen vis weer terug gooien. Wat is dan het nut van vissen??

Dinsdag 23 juni – Sankthans aften

Oorspronkelijk is Sankthans (24 juni) een christelijke feestdag, ter ere van de geboorte van Johannes de Doper. In Noorwegen is het tegenwoordig meer een viering van de zonnewende. Op Sankthans avond zijn er grote vreugdevuren te zien en wordt er gefeest. Mannen kunnen blijk van hun liefde geven door 7 verschillende soorten bloemen plukken en deze aan een meisje geven. Als een vrouw de bloemen onder haar kussen vindt, is dit een huwelijksaanzoek. Mijn klasgenote uit Litouwen vertelde dat het daar gebruikelijk is een krans te maken van de bloemen en deze met brandende kaarsen het water op te laten glijden. Kijk, da’s pas romantisch. Aangezien de Noren behoorlijk nuchter zijn, is er waarschijnlijk geen enkele kerel in een bloemenveld te vinden vandaag. Wij merken trouwens helemaal niets van Sankthans. Daarvoor moet je wellicht wat meer ingeburgerd zijn.

Woensdag 24 juni - Puffen

Het is warm, ik meet 40 graden....Beetje té. Patrick reist terug vanuit Brussel en neemt de trein naar huis vanaf het vliegveld. De trein heeft vertraging omdat de rails zijn uitgezet. In Nederland hebben rails in de lengte ruimte om uit te zetten. In Noorwegen is het echter nooit zo warm, dus dat was (tot nu toe?) niet nodig. Leve de klimaatverandering.....

Donderdag 25 juni – Proeftijd

Patrick heeft een proeftijd van 6 maanden. Vandaag heeft hij een evaluatiegesprek, zodat eventuele ’punten ter verbetering’ nu al besproken kunnen worden. Gelukkig is iedereen erg tevreden en is van ontslag geen sprake. Zijn bijdrage aan het werk wordt als waardevol gezien. Maar goed ook, want een terugkeer hadden we nou niet direct ingecalculeerd.... Ook Patrick zelf is nog steeds erg tevreden. Hij heeft veel ruimte om inhoudelijk te werken, zonder veel administratief gedoe.

Zondag 28 juni - Garage

Het is nog steeds erg warm. Dennis heeft ontstoken ogen van de hooikoorts en moet daarom binnen blijven. Wat kun je dan beter doen dan de (koele) garage opruimen? Althans, een begin daarmee maken.... Patrick hangt de werkbank op (sneller gezegd dan gedaan) en we verzamelen nog wat spullen voor het grof vuil. De rest wat efficienter inruimen en de garage is behoorlijk opgeknapt!

Teken en ander ongedierte

Natuurlijk weten onze grote vrienden ons ook hier te vinden. Op het nieuws wordt volop gewaarschuwd. Teken komen vooral voor in o.a. de province Vestfold (en laten wij daar nu wonen..). Prompt heeft Dennis er één te pakken, gewoon na een klimmetje bij ons in de tuin. Patrick kan er nog net op tijd 2 van zich afschudden. We nemen ons voor het hele gezin na elke wandelinge aan een grondige tekencheck te onderwerpen!

Verder zijn hier dezelfde insecten te vinden als in Nederland. Wel huist er in Noorwegen één giftige slangesoort, namelijk de adder. Onlangs had Dennis een natuurlesje op de Barnehage over de adder, compleet met een exemplaar op sterk water.

Zaterdag 4 juli

’s Morgens kopen we o.a een wasdroger. Degene die we hadden meeverhuisd was erg oud en het niet waard een gat in de muur te maken voor de korte resterende levensduur. Daarom hebben we en condensdroger gekocht. Nu zullen we weer snel heerlijk zachte handdoeken en ontkreukte was hebben!

’s Middags maken Patrick, Dennis en Lieke een uitstapje naar Moss, aan de overkant van de Oslofjord. Met de auto op de veerboot, altijd leuk! Patrick koopt daar dakdragers voor op de auto.

Zondag 5 juli - Verkoeling

’s Avonds Eindelijk Regen. Een hoosbui zelfs. Compleet met onweer. Ik zit met een neut, onder het afdak op het terras, te genieten. Er volgt de dagen hierna meer regen en onweer. Er is voor maar liefst 30 miljoen kronen schade door het onweer. Bij ons valt de stroom om de haverklap uit. De energiebedrijven werken in het hele land de klok rond om alle schade te herstellen.

Vruchten

Rectificatie: Zoals mijn moeder al voorspelde zijn de kruisbessen in onze tuin bij nader inzien rode bessen. De bramen blijken frambozen.

Overal in het dorp en bos zijn volop bos-aardbeitjes, kersen en bosbessen te vinden. Frambozen en bramen zijn ’onderweg’. Het duurt nu helemaal een eeuwigheid voordat we thuis zijn van de Barnehage, omdat Dennis en Lieke zoveel moeten plukken en eten. Lieke roept dan steeds luid: Dennuuhs, aabeie!! Het is een schattig gezicht. Stefan heeft inmiddels een tand, dus hij kan ook aardig meesmikkelen.

Zaterdag 11 juli

Vandaag is mijn zus met gezin + caravan vertrokken, met de bedoeling hier a.s. dinsdag te arriveren. Dan zullen we samen een week kamperen in Telemark. Wij zullen deze week daarvoor de voorbereidingen gaan treffen!