Dinsdag 23 en woensdag 24 maart – metingen op zee
Patrick bivakkeert deze dagen in een hutje op een eilandje voor de kust van Bergen. Er is geen water en geen wc (wel een schep); gelukkig overnachten ze in een hotel. De marine heeft hier voor de kust meetapparatuur liggen, waarmee bijvoorbeeld gemeten kan worden hoeveel geluid schepen maken. Patrick vergezelt twee collega’s die een nieuw stuk software testen. Het landschap rondom Bergen is een stuk ruiger en indrukwekkender dan in onze regio. Het weer is prachtig, en dat is bijzonder, want in Bergen regent het zo’n 300 dagen per jaar.

Later deze week krijgt Patrick het bericht dat zijn veiligheidsonderzoek positief afgerond is. Dit betekent o.a. dat hij de marinebasis in Bergen mag bezoeken. Een negatieve uitslag van dit beveiligingsonderzoek zou einde contract betekenen, dus dit is een hele opluchting. Het werk begint steeds meer vorm te krijgen en wordt daardoor steeds leuker en interessanter. Er staan al diverse tripjes op het programma.

Woensdag 24 maart - Consultatiebureau, Stefan en ander baby-gepraat
Stefan is 6 maanden, dus aan de vaste voeding. Dat wil zeggen en paar hapjes fruit en warme maaltijd. Melkpoeder en potjes zijn hier gewoon verkrijgbaar, zei het in minder verschillende soorten en maten. In plaats van Bambix eet Stefan grøt en dat hebben ze in meerdere smaken. Koekjes, zoals liga heb ik hier nog niet gezien. Stefan vaart er in ieder geval wel bij, want hij groeit prima. Vorige week zat er een zak in de brievenbus met de oproep deze te vullen met oude kleren, speelgoed, beddengoed etc. Ik heb daar al dankbaar gebruik van gemaakt, en voornamelijk met kleertjes van Stefan gevuld.

Vandaag heb ik de eerste afspraak bij het consultatiebureau. Om 09.00 uur nemen we plaats in de grote wachtkamer, waar Dennis en Lieke aanvallen op de zeeën van speelgoed. Ik neem plaats op het bankstel (uiteraard allen op kousevoeten). Rondom zijn de welbekende vakken met aankleedkussens. Dan komt Bente, de verpleegkundige, binnen en wordt Stefan achter een kamerscherm gewogen (7 kilo) en gemeten (lengte en hoofdomtrek), zoals we gewend zijn in Nederland. Alleen wegen ze hier in kilo’s en niet in ponden, dus ik hoef niet te rekenen. Meten gaat gewoon in centimeters...
Dan volgen we Bente naar haar kamer (één van de vele), waar ze het e.e.a. in de computer invoert en een liggende Stefan observeert. Ze vindt hem een echt 6-maandige. Stefan doet ook vreselijk zijn best om te laten zien wat hij al kan en is erg goedlachs. Dan gaan we naar de kamer van de, jonge, mannelijke, arts die de gebruikelijke onderzoeken doet: Ogen, oren, hartje en heupjes. Hij is tevreden en we mogen weer gaan. Leuke ervaring! We krijgen een kaartje mee waarop de volgende afspraak genoteerd staat, over de datum wordt niet overlegd.

Verschillen
Het vaccinatieprogramma verschilt wat van dat in Nederland. De DKTP- inentingen die baby’s in Nederland met 2, 3 en 4 maanden krijgen, worden in Noorwegen bij 3, 5 en 12 maanden gegeven. Daarna worden ze op verschillende leeftijden herhaald. In Noorwegen worden kinderen tussen 13-15 jaar ingeënt tegen Tubercolose).
In plaats van het Nederlandse Groene (tegenwoordig Blauwe) boekje, krijg ik hier een miniem uitvouwbaar kaartje, waarop metingen en nieuwe afspraken genoteerd worden. En een stapel kopietjes met informatie over de ontwikkeling van een baby.

Kraamhulpen bestaan hier niet. Moeders blijven na de bevalling 2 tot 3 dagen in het ziekenhuis. Omdat in deze korte periode de borstvoeding nog niet volledig op gang is, en verse moeders veel vragen en onzekerheden hebben, willen consultatiebureau’s een Borstvoeding-hulplijn opzetten, om alle radeloze moeders met weigerende baby’s, tepelkloven etc. te kunnen bijstaan. Problemen die overal ter wereld herkenbaar zullen zijn.

Donderdag 26 maart – Barnehage!
Ik ben erg zenuwachtig voor 'Dennis op het kinderdagverblijf'. Ik hoop dat hij zich er snel thuis zal voelen en de Noorse taal onder de knie krijgt (alhoewel iedereen ons ervan verzekert dat dit bij kinderen geen probleem is...).

Vandaag is de dag dat we een kijkje nemen op het kinderdagverblijf waar Dennis de komende 4 maanden zal verblijven, spannend! We halen Patrick op van zijn werk en worden op het kinderdagverblijf hartelijk ontvangen. Er staat al een mandje klaar, mét een heel kastgedeelte eronder. In Nederland wordt altijd de wens uitgesproken dat het ’vandaag mooi weer wordt’ zodat de kindjes ’even naar buiten kunnen’. Hier in Noorwegen wordt ons nog eens op het hart gedrukt dat de kinderen echt élke dag naar buiten gaan, ongeacht het weer. Men leeft naar het Noorse gezegde ’slecht weer bestaat niet, slechte kleding echter wel’. Vandaar het scala aan kleding dat een kind moet vergezellen naar het kinderdagverblijf.
Op kinderdagverblijven worden kinderen alvast voorbereid op school, op allerlei gebieden, waaronder taal en rekenen.

Men heeft gelukkig veel ervaring met buitenlandse kindjes. Als bewijs hangen er lijsten aan de muur met vertalingen van het Noors naar Somalisch, Koerdisch, Iraaks en Vietnamees. Daar mag ik dan een Nederlands lijstje aan toevoegen. Dennis werpt zich direct op een mooi kasteel en een doos met auto’s, en Lieke eigent zich een kinderwagen toe. Het voelt allemaal erg goed. Dennis komt in een groep van 18 kinderen van 3-6 jaar oud. Ik krijg informatie mee naar huis en wat lijsten om in te vullen. We spreken af dat ik op 1 april samen met Dennis twee uurtjes kom om te wennen en te vertalen. Later blijkt dat zowel mannen als vrouwen tot 3 dagen vrij mogen nemen als een kind voor het eerst naar de barnehage of school gaat. Het is gebruikelijk dat moeder of vader in ieder geval de eerste en tweede dag het kind wat uurtjes vergezelt. Wat een geweldige minister die dat bedacht heeft!

Zaterdag 28 maart – auto
We hebben internet afgestruind en besloten dat we vandaag naar Skien zullen rijden om een auto te bekijken. Skien ligt in de provincie Telemark, op zo’n 1,5 uur rijden afstand. Het is werkelijk een schitterende rit. Prachtige vergezichten, imposante bergen en de mooie laag sneeuw die alles zo’n lieflijke uitstraling geeft. We zeggen regelmatig tegen elkaar: Wat een mooi land, je zou er maar wonen! We maken een proefrit, doen de achterbak-picknicktest bij een manege waar tante Irmy van zou watertanden, en besluiten de auto te kopen; een VW Sharan uit 2002. Weer een hele kopzorg minder!

Lekkage
De thuiskomst is iets minder leuk, want er is lekkage geweest in de keuken, zodat Patrick de hele plint uit de keuken moet verwijderen en er beneden een flinke vochtplek in het plafond ontstaat. Dus aan de gang met handdoeken en emmers en hopen dat de schade meevalt....

Zondag 29 maart – strand
We gaan op zoektocht naar het strand. Eerst rijden we naar het Hortense strand, waar we picknicken in de warme zon met zicht op het fjord. Patrick, Dennis en Lieke gooien sneeuwballen in zee, het lijken wel oliebollen! Het is onduidelijk wat er onder de sneeuw ligt, maar we vermoeden dat het een zwart kiezelstrand is. Dan rijden we naar Borre, waar zich een haventje bevindt en ik loop met Dennis naar het puntje van de havenarm. Hier heb je een stuk strand tussen de bomen, waar je ’s zomers waarschijnlijk lekker in de schaduw kunt zitten. Om te onthouden!

Dinsdag 31 maart – Toch naar Skoppum!?
Raar maar waar: We worden gebeld dat er een plaats vrij is op het plaatselijke kinderdagverblijf. Dus we kunnen morgen hier terecht, i.p.v. in Horten. We lopen regelmatig langs het kinderdagverblijf in Skoppum, waar flink gebouwd wordt aan de uitbreiding. We houden de bouwwerkzaamheden nauwlettend in de gaten en zeggen steeds: Als het klaar is, dan mag je naar deze barnehage. Dat verhaal moeten we nu dus even bijstellen, maar het is wel veel handiger met halen en brengen, én Dennis hoeft over 4 maanden niet meer te wisselen van kinderdagverblijf.

Woensdag 1 april – De Eerste Dag
Om 10.00 uur melden Dennis en ik mij op het kinderdagverblijf, waar we ontvangen worden door Reidar, die de groep samen met 2 leidsters runt. Dennis wordt direct onder de hoede genomen door Tommy van 5. Deze is superlief, rukt allerlei speelgoed uit de kast en ratelt ondertussen lekker in het Noors. Na een kwartier noemt hij Dennis al ’zijn beste vriend’. Later in de kring zeggen alle kindjes hun naam, maar ik denk niet dat Dennis ze allemaal heeft onthouden. De kinderen hebben een mooie tekening gemaakt voor de paashaas en Reidar leest het bijbelverhaal voor. Alle kinderdagverblijven en scholen hebben namelijk een christelijke grondslag. Dan gaan we aan tafel, waar het de bedoeling is dat de kinderen hun eigen (knacke)brood smeren. Vervolgens is het buitenspelen geblazen en ik sla het verkleedritueel gade. De kinderen ruilen de broek in voor een (dikke of dunne) wollen versie, trekken hun sneeuwpak én regenbroek aan, gevolgd door laarzen, regenwanten en muts. Er staat een grote kast in de gang (ziet er uit als een koelkast), hetgeen de droogkast is. Alle natte kleren worden hier in opgehangen en zijn de volgende dag weer gebruiksklaar. Op het grote speelterrein ligt nog veel sneeuw, maar aangezien dat aan het smelten is, zijn overal mooie plassen ontstaan.

Maakt allemaal niks uit, want de kinderen mogen zich lekker vies maken in hun pakken. Er wordt bijna gevochten om wie er met Dennis mag spelen, en men speelt met auto’s, emmers, scheppen, kruiwagens, ballen en nog veel meer. Kinderwagens met slapende kindjes worden ook buiten opgesteld. Een groep jongens nestelt zich in een soort boomhut en Tommy zegt dat hij een speer wil maken. Even later komt Reidar met een hand vol messen aanlopen en deelt deze uit. Ook Dennis krijgt er één. Hij kijkt eerst wat beduusd, maar dan komt er een brede grijns op zijn gezicht. Ik hou het mes ook even vast en het is allesbehalve speelgoed! Tja, Reidar zegt dat kinderen jong moeten leren met messen om te gaan, omdat ze dat in de natuur nodig hebben. Ik moet wel lachen om deze tegenstrijdigheid met de opvoeding in Nederland. Het verhaal van het mes en kinderen onder de 6 zal hier niet begrepen worden. Maar goed, Patrick's baas gaat nooit de natuur in zonder bijl op zak. Je moet tenslotte toch hout kunnen hakken! ’Papa, ik kreeg een écht mes’, is dan ook het eerste wat onze knul zegt bij thuiskomst.’s Middags valt hij op de bank in slaap, moe maar voldaan na alle belevenissen.

Patrick bezoekt intussen het consultatiebureau met Lieke. Ze ondergaat dezelfde testen als Stefan. Ons dametje is een tikkie te zwaar en een tikkie te klein voor haar leeftijd. Maar dat komt wel goed. We krijgen wat zalfjes voorgeschreven voor de droge huid en dan is het weer gebeurd.

Donderdag 2 april - De Tweede Dag
Vandaag mag Dennis iets langer naar het kinderdagverblijf en Patrick gaat met hem mee. Dan gaan de kindjes het bos in waar de leiding worstjes opwarmt en uitdeelt, én waar de paashaas wat chocolaatjes heeft achtergelaten. Ik weet niet precies wat er daarna gebeurd is, maar Dennis heeft zijn reservekleren aan als hij thuiskomt en zijn sneeuwpak is kletsnat. Volgens mij een combinatie van plas en een lekkende regenpijp, waaronder hij heeft gezeten omdat je dan zo leuk het water in je kraag kunt laten lopen.
Dennis heeft het klaarblijkelijk erg naar zijn zin en de kindjes vinden zo’n buitenlands jongetje best interessant, dus vriendjes en vriendinnetjes in overvloed. Een pak van mijn hart!!

's Middags mag Dennis met Patrick mee naar Skien om de nieuwe auto op te halen. Heen per trein, terug uiteraard per nieuwe bolide. Je hoeft hier trouwens niet naar het postkantoor om een auto te laten overschrijven. Dit gebeurt gewoon bij de garage, lekker makkelijk.