Jacq en Pat in Noorwegen: 2015

Eerste sneeuw, 19 november 2015

Toen we vanochtend wakker werden was het helemaal wit buiten. Gedurende de nacht had het zo'n 4-5 cm gesneeuwd. Het was even wennen. Ik moest gelijk naar buiten om sneeuw te ruimen. Gelukkig had ik afgelopen weekend al winterbanden gemonteerd op de auto en de fietsen van mij en Dennis.

Later op de dag kwam de zon door en toen was het erg mooi! Maar toch hoop ik dat het weer gaat dooien...

K3 zoekt K3, 12 november 2015

Net als de mensen in Nederland en België hebben wij de afgelopen weken K3 zoekt K3 gevolgd. Alleen kunnen wij het niet rechtstreeks zien, dus wij keken het met een week vertraging elke vrijdagavond op uitzending gemist. De kinderen leefden behoorlijk mee en er heerste een echte K3 koorts in huis.

Ook de finale keken wij dus een week te laat. En het was moeilijk om in die week niet per ongeluk erachter te komen wie er had gewonnen. Zo moest ik snel de Nederlandse radio uitzetten toen de nieuwslezer opeens over K3 ging vertellen. En Lieke had de winnaars al gezien toen ze K3 liedjes zocht op YouTube. Gelukkig had ze dat zelf niet door. Zo was de finale toch nog spannend. Jammer dat mijn persoonlijke favouriet, Lauren, het net niet haalde!

Halloween, 31 oktober 2015

Halloween wordt elk jaar meer populair in Noorwegen, ondanks dat veel mensen ertegen zijn, omdat het een uit Amerika overgewaaide traditie is die door de commercie wordt gepromoot. Er zou dit jaar meer geld zijn uitgegeven aan Halloween dan aan de nationale inzamelingsactie voor Syrië (schande!). De kinderen verheugen zich er in ieder geval erg op.

We hadden een feesttafel met allerlei lekkers, zoals taarten versierd met ogen, afgehakte heksenvingers en tomatensoep met spinnen. Toen het donker was gingen de kinderen de huizen af om snoep te verzamelen. Lieke en Stefan gingen met twee vriendinnen. Ik ging mee, maar eigenlijk hoeft dat niet meer. Dennis was alleen op pad met zijn vriend Kjell Arne. In de loop der tijd is er een soort code ontstaan. De mensen die een pompoen voor het raam of bij de deur hebben staan doen mee aan Halloween, de anderen niet. Dat vind ik een prima oplossing. De kinderen hebben enorme hoeveelheden snoep opgehaald. Eigenlijk iets teveel, maar ja.

Sigridsbu, 24-25 oktober 2015

Dit weekend gaan Lieke en ik samen met collega Tom en zijn 11 jaar oude dochter Dina naar een hut in het gebied Blefjell. Ik heb vaak over dit gebied gehoord, maar we zijn er nog nooit geweest. De hut waar we heen gaan heet Sigridsbu. Die is zeer populair dus we zijn benieuwd of er andere mensen zijn. Volgend jaar herfst heeft de kinderavdeling van de toeristenvereniging in Horten een tocht gepland met overnachting in deze hut. Dus voor mij is het ook een soort verkenningsmissie.

Op de heenweg is het ontzettend mistig met minder dan 50 meter zicht. We zien dus helemaal niets van de omgeving om ons heen. Maar de meiden vermaken zich prima. Onder andere met een hoogtemeter en de belofte van snoep bij elke 100 geklommen meters. Het pad is best steil dus het gaat rap met dat snoep (het is immers zaterdag en dan krijgen alle kinderen in Noorwegen snoep).

De mist is zo dicht dat we de hut bijna niet zien. Binnen is het warm, want er zijn mensen. Die vertrekken echter, want ze gaan in een tent slapen. Later komt er nog een groepje jongeren die alleen maar komen eten. Daarna gaan ze verder om de tent ergens op te zetten. Maar er komen ook mensen die blijven overnachten. Twee jonge stellen in de hut bij ons en nog wat mensen in het bijgebouw. Er zijn vijf slaapkamers in de hut dus dat gaat prima.

De meiden willen worstjes grillen, maar buiten kunnen we geen plek vinden om een kampvuur te maken (te harde wind). Daarom grillen we ze binnen in de kachel. Smaakt heerlijk! Daarna willen de meiden buiten spelen. Op een afstand van 30 meter is de hut niet meer te zien. Om te voorkomen dat ze verdwalen ga ik met de meiden mee. Ze hebben het reuze naar hun zin, ondanks de wind en de mist.

’s Avonds spelen we spelletjes die Dina en Tom niet kennen. Ze vinden Set en Rummikub erg leuk en het wordt erg laat. Van de andere mensen hebben we helemaal geen ‘last’. Iedereen is heel rustig. ’s Nachts wordt ik verschillende keren wakker omdat het ontzettend hard stormt. Ik voel de hele hut bewegen!

De volgende ochtend worden we wakker met een fantastisch uitzicht. We besluiten Bletoppen (1342 meter hoog) te beklimmen voordat we weer naar de auto gaan. Eenmaal buiten blijkt er een harde, gure wind te staan. We doen de jassen goed dicht en de capuchon op en gaan met alleen kleine rugzakken op pad. De grote rugzakken laten we zolang in de hut staan.

Op de top zien we zoals verwacht Gausta. De top zien we niet omdat er een hardnekkig wolkje omheen hangt. Aan de andere kant zien we Jonsknuten en het gebied Skrim waar we al vaak geweest zijn. Maar we blijven maar heel kort op de top want het waait er vreselijk. Op weg naar beneden pauzeren we op een plek in de luwte, om wat te snoepen en op te warmen. Hier gooien de meiden grote stenen in een bergmeertje.

Eenmaal terug bij de hut besluiten we om lekker binnen te lunchen. Dat hebben meer mensen gedacht en het is er gezellig druk. Veel jonge mensen die deze misschien wel laatste mooie dag voor de winter nog even op pad gaan. Ik vind het bijzonder om te zien dat er relatief veel jonge meiden op pad zijn, en dat die blijkbaar de voorkeur geven aan een wandeling in de bergen boven een dagje shoppen.

Op de weg naar beneden hebben we mooi uitzicht op de bossen en meertjes onder ons. We besluiten om volgend jaar op alle meertjes te peddelen en te zwemmen. Tom en Dina zijn namelijk ook van plan om een opblaasbare kajak te kopen.

Skibergfjellet, 18 oktober 2015

Vandaag gingen we, net als vorige herfst, naar de hoogste top van de provincie Vestfold. Dat is Skibergfjellet, 632 meter boven zeenivo. En net als vorig jaar was Jacqueline er niet bij.

Het was een stralende herfstdag met mooie herfstkleuren. De wandeling is vrij kort en vrij vlak (ongeveer 120 meter omhoog), dus dat was een eitje voor de kinderen. En er waren nog steeds veel bosbessen.

Op de top waren best veel mensen, waaronder een stel die van de andere kant omhoog waren gekomen. Zij beweerden dat dat een veel steilere weg was. Die kunnen we misschien de volgende keer proberen.

Vanaf de top hadden we een mooi uitzicht op twee herkenbare toppen in de verte: Jonsknuten bij Kongsberg (904 meter hoog) en Gaustatoppen helemaal in de verte. Gaustatoppen (1883 meter hoog) is beroemd omdat je vanaf de top 1/6 deel van heel Noorwegen kunt zien. Volgende week verwachten we deze twee toppen nog veel beter te kunnen zien, als we daar in de buurt gaan wandelen.

Jonsknuten links en Gausta rechts

Venabu, 30 september – 4 oktober 2015

We hadden erg veel geluk gehad en hadden een FFI hut gekregen in de herfstvakantie! En het betrof een hut waar we pas één keer geweest waren. Hij heet Venabu en ligt een paar uur rijden ten noorden van Oslo, op 950 meter boven zeenivo. We waren erg benieuwd naar de herfstkleuren daarboven. De hut is erg mooi en van alle gemakken voorzien. Er is zelfs een bubbelbad en een sauna!

We hadden de familie Milje mee uitgenodigd. Zij hebben een zoon bij Dennis in de klas (Torvald) en een meisje bij Lieke in de klas (Thea). Verder hebben ze nog een jongen van twee (Ingvald).

Op de heenweg zat Thea bij ons in de auto. We gingen eerst naar de Nederlandse ambassade in Oslo, om een nieuw paspoort voor Jacqueline aan te vragen. Terwijl Jacqueline daarmee bezig was, ging ik met de kinderen picknicken in de paleistuin. Laat in de middag kwamen we aan bij de hut. De Milje’s kwamen pas toen het al donker was.

Op donderdag gingen we de heuvel op aan de andere kant van de weg. Op weg naar boven liepen we voorbij de boomgrens. Daarna werd het uitzicht adembenemend en iedereen werd helemaal uitgelaten. ’s Avonds maakte de familie Milje fårikål. Dat is een traditioneel herfstgerecht van lam en kool en aardappels. Het smaakte heerlijk.

Vrijdagochtend ging ik eerst fietsen, terwijl de rest steenpoppetjes maakte. Ik had geen duidelijk plan en ook geen goede kaart maar ik heb toch een flink eind gefietst. Ik had gehoord over een mooie waterval (Myfallet) en besloot om ook daarheen te fietsen om te kijken of het de moeite waard was om daarheen te wandelen. Het laatste stuk moest ik steil omlaag klauteren (zonder fiets) en dat was best pittig. Maar de waterval was de moeite waard dus ’s middags gingen we er met z’n allen heen. We gingen ook nog een ander paadje op om de waterval van boven te kunnen zien. Toen bleek dat hij veel groter was dan we hadden gedacht.

Zaterdag stond Muen op het programma. Dat is de hoogste top in de omgeving, 1424 meter hoog. Dit bleek een erg populair uitje te zijn (mede natuurlijk omdat het herfstvakantie was en prachtig weer) en het krioelde er van de mensen. Muen is eigenlijk een grote hoop stenen, zonder een duidelijk pad. Dus iedereen klautert over de stenen naar boven. Het is behoorlijk steil en moeilijk en ik was benieuwd of iedereen het zou halen. Maar ze vonden het allemaal geweldig.

Boven waaide het verschrikkelijk. Maar gelukkig waren er allerlei bouwwerken gemaakt van stenen. Hele burchten! Hier konden we schuilen voor de wind. We zagen de besneeuwde toppen van Jotunheimen in het Westen. We lunchten en gingen weer naar beneden. Al met al een flinke prestatie.

We hadden van te voren afgesproken geen telefoons, iPads, TV, etc. De kinderen hadden zich hier goed aan gehouden en daarom sloten we de vakantie af met een avondje film met popcorn en chips. Na de film maakten we buiten in het donker een kampvuur en grilden worstjes en ik las een Noors sprookje voor.

Op zondag maakten we de hut schoon en reden weer naar huis. Een lange rit, maar echt de moeite waard!