Dit weekend gaan Lieke en ik samen met collega Tom en zijn 11 jaar oude
dochter Dina naar een hut in het gebied Blefjell. Ik heb vaak over dit gebied
gehoord, maar we zijn er nog nooit geweest. De hut waar we heen gaan heet
Sigridsbu. Die is zeer populair dus we zijn benieuwd of er andere mensen zijn.
Volgend jaar herfst heeft de kinderavdeling van de toeristenvereniging in
Horten een tocht gepland met overnachting in deze hut. Dus voor mij is het ook
een soort verkenningsmissie.
Op de heenweg is het ontzettend mistig met
minder dan 50 meter zicht. We zien dus helemaal niets van de omgeving om ons
heen. Maar de meiden vermaken zich prima. Onder andere met een hoogtemeter en
de belofte van snoep bij elke 100 geklommen meters. Het pad is best steil dus
het gaat rap met dat snoep (het is immers zaterdag en dan krijgen alle kinderen
in Noorwegen snoep).
De mist is zo dicht dat we de hut bijna niet
zien. Binnen is het warm, want er zijn mensen. Die vertrekken echter, want ze
gaan in een tent slapen. Later komt er nog een groepje jongeren die alleen maar
komen eten. Daarna gaan ze verder om de tent ergens op te zetten. Maar er komen
ook mensen die blijven overnachten. Twee jonge stellen in de hut bij ons en nog
wat mensen in het bijgebouw. Er zijn vijf slaapkamers in de hut dus dat gaat
prima.
De meiden willen worstjes grillen, maar buiten
kunnen we geen plek vinden om een kampvuur te maken (te harde wind). Daarom
grillen we ze binnen in de kachel. Smaakt heerlijk! Daarna willen de meiden
buiten spelen. Op een afstand van 30 meter is de hut niet meer te zien. Om te
voorkomen dat ze verdwalen ga ik met de meiden mee. Ze hebben het reuze naar
hun zin, ondanks de wind en de mist.
’s Avonds spelen we spelletjes die Dina en Tom
niet kennen. Ze vinden Set en Rummikub erg leuk en het wordt erg laat. Van de
andere mensen hebben we helemaal geen ‘last’. Iedereen is heel rustig. ’s
Nachts wordt ik verschillende keren wakker omdat het ontzettend hard stormt. Ik
voel de hele hut bewegen!
De volgende ochtend worden we wakker met een
fantastisch uitzicht. We besluiten Bletoppen (1342 meter hoog) te beklimmen
voordat we weer naar de auto gaan. Eenmaal buiten blijkt er een harde, gure
wind te staan. We doen de jassen goed dicht en de capuchon op en gaan met
alleen kleine rugzakken op pad. De grote rugzakken laten we zolang in de hut
staan.
Op de top zien we zoals verwacht Gausta. De
top zien we niet omdat er een hardnekkig wolkje omheen hangt. Aan de andere
kant zien we Jonsknuten en het gebied Skrim waar we al vaak geweest zijn. Maar
we blijven maar heel kort op de top want het waait er vreselijk. Op weg naar
beneden pauzeren we op een plek in de luwte, om wat te snoepen en op te warmen.
Hier gooien de meiden grote stenen in een bergmeertje.
Eenmaal terug bij de hut besluiten we om
lekker binnen te lunchen. Dat hebben meer mensen gedacht en het is er gezellig
druk. Veel jonge mensen die deze misschien wel laatste mooie dag voor de winter
nog even op pad gaan. Ik vind het bijzonder om te zien dat er relatief veel
jonge meiden op pad zijn, en dat die blijkbaar de voorkeur geven aan een
wandeling in de bergen boven een dagje shoppen.
Op de weg naar beneden hebben we mooi uitzicht
op de bossen en meertjes onder ons. We besluiten om volgend jaar op alle meertjes te peddelen en te
zwemmen. Tom en Dina zijn namelijk ook van plan om een opblaasbare kajak te
kopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten